Zoeken naar de soul van Ruudje Seedorf in Paramaribo
Vandaag bedacht ik me ineens dat ik je nog helemaal niets verteld heb over mijn vakantie (‘mijn reis’ zouden kunstenaars zeggen) naar Suriname. Geeft niks, ik ga het nu meteen met je goedmaken.
Een half jaartje geleden was het, op 16 april om precies te zijn, dat ik in de vliegmasjien naar Paramaribo zou stappen. De dag ervoor werd bekend dat de oude soulman Percy Sledge, de man van ‘It tears me up,’ was overleden. Nou moet je weten dat ik er persoonlijk een hekel aan heb om sentimenteel stil te gaan staan bij ons ontvallen popsterren. Want ik vind: je hebt ze toch niet persoonlijk gekend en bovendien is enige distantie altijd wel gepast. Maar diep in mijn ruime hart voelde ik dat ik in dit geval voor Percy Sledge een uitzondering moest maken. Onwillekeurig ging ik die avond heel sentimenteel ouwe LP’s uit de kast trekken en die dan draaien, terwijl ik langdurig naar hoesfoto’s zat te staren. En ondertussen ook nog die rotkoffer zien in te pakken.
Effe Arsenal-Chelsea kijken in het binnenland
Maar goed, lang de tijd om erbij stil te staan had ik niet want dat verrekte vliegtuig taxiede bij wijze van spreken al de startbaan op. Van de vlucht zelf kan ik me nu al niks meer herinneren en op vliegveld Jopie Pengel (of ‘Zanderij’ zoals men vroeger zei) ging het er heerlijk relaxed aan toe. Ik stapte in een taxibusje om de 40 tropische kilometers naar Paramaribo te overbruggen en het was toen, het moet tussen Onverwacht en Onverdacht geweest zijn (echt waar, die twee dorpjes liggen vlak bij elkaar op de route), dat men op de autoradio begon over het overlijden van ene Ruudje Seedorf.
Kleine wegonderbreking wegens overvloedige regenval
De radioman had het in mooi bloemrijk Nederlands -al een wonder op zich om dat aan de andere kant van de wereld uit de radio te horen schallen- over het heengaan van één van Su’s grootste soulzangers. Mijn oren waren gespitst natuurlijk, ik had nog nooit eerder van die Ruudje gehoord. Het gesproken memoriam maakte nieuwsgierig moet ik zeggen, ook al draaide men er geen enkele muziekje bij. De volgende dag meteeen maar krantje “De Ware Tijd” door gesnuffeld en ja hoor, Ruudje Seedorf werd geëerd met een flink stukkie, iemand had er duidelijk zijn best op gedaan. Het artikel heb ik uitgeknipt, ik vat het hier nu even voor je samen:
“The Sweetheart of the Nation, dat was zijn bijnaam. Hij was immens populair, de popstar, de popkoning van Suriname. Ruudje werd bekend in de jaren ’60, de tijd van andere bekende stemmen zoals van Erwin Bouterse, Max Nijman en Theo Bijlhout. Ruudje was vooral bekend om zijn cover van het nummer ‘There is something on your mind’ van Bobby Marchan. – Het was in die tijd nog niet zo dat artiesten hun eigen nummers zongen. Zo zong Ruudje veel van Barbara Lynn en Smokey Robinson. Als hij het podium betrad dan was het echt een hele show. Hij was een goodlooking guy en een echte modo man. Hij was altijd om door een ringetje te halen. Hij had veel vrouwelijke fans. Daarnaast was hij goed geschoold. Toen hij van de AMS kwam ging hij naar het buitenland en kwam in Engeland terecht. Daarna is hij naar Nederland vetrokken. Een promotor daar vroeg hem een show te geven. Hij had echter geen band en vroeg de toen al bekende Twinkle Stars – met Oscar Harris, Billy Jones, Humprey Campbell- om hem te begeleiden. Zo werd hij gastzanger van de formatie. Met deze groep had hij enkele geweldige hits zoals ‘Try Me’ en ‘What can I do.’ In de jaren ’70 veranderde hij van stijl door zijn voorliefde voor de funkmuziek van James Brown. De zanger verhuisde vervolgens weer naar Suriname. Uitnodigingen voor live-shows en radioprogramma’s schoof hij steeds voor zich uit. Uiteindelijk is het daar niet meer van gekomen.”
Staat Ruudje op deze hoes?
Nog nieuwsgieriger geworden kroop ik ’s avonds in mijn guesthouse-kamertje achter de laptop, op zoek naar info en vooral naar muziek van Ruudje. Maar hoe ik ook googlede: vrijwel niks te vinden! Alleen wat oud voetbalnieuws, over hoe geweldig Clarence Seedorf het wel niet vond om weer eens met Ruudje Gullit samen te spelen…
Van binnenuit klonk muziek… Paramaribo-noord
De knakkers die ik tegenkwam in Suriname (‘de ontmoetingen die ik had’ zouden kunstenaars zeggen) vroeg ik af en toe voorzichtig naar Ruudje Seedorf. Maar slechts een persoon, een jonge gast, had er wel eens vaag van gehoord. Hij beklaagde zich erover dat hij de LP’s die hij ooit van zijn ouwe moeke had gekregen had moeten weggooien vanwege het vocht dat de hoezen aaneen deed plakken. Misschien dat daar ook iets van Ruudje tussen zat…. Hij verwees me naar een platenzaak, Music Amigo aan de Wagenstraat, zo’n beetje de enige platenzaak van Paramaribo. Maar ja, toen ik daar binnenliep… slick geknipte Hindoestanen achter de toonbank, bakken vol illegaal gekopieerde cdr’s die het ergste deden vermoeden. En ja hoor: “Ritchie Seedorf zegt u?” ….
Overlijdensadvertentie Ruudje Seedorf, uit De Ware Tijd
Kortom, een zoektocht van niks, het leidde nergens toe. En bij terugkomst in Nederland bleek tot mijn schrik Ben E. King, de man van “I, who had nothing” ook nog eens overleden! Als ik het nu dus nuchter na tel dan zijn dat dus drie soul-giganten in twee weken tijd die ons toen ontvielen. En van eentje daarvan heb ik nog nooit een noot gehoord!
Het verhaal krijgt nog een mooie staart want een paar weken geleden verscheen bij Top Notch, in samenwerking met uitgeverij Nijgh & Van Ditmar, het boek ‘Sranan Gowtu: Iconen Uit de Surinaamse Muziek.’ In dit boek wordt de omvangrijke Surinaamse muziekhistorie smaakvol blootgelegd (Sranan Gowtu betekent: Surinaams goud). Bij Top Notch lijkt dit boek me in goede handen want was het niet dit label dat met ‘Parijs’ en ‘Tuintje in mijn Hart” twee moderne tophits wist te scoren met Surinaamse zangers? Nieuwsgierig bladerde ik het van de week door, toch opnieuw op zoek naar info over Ruudje Seedorf. En hoera, ja hoor, daar, een teken van leven! Slechts één alinea maar, op bladzijde 75, het hoofdstuk over Oscar Harris begint ermee:
Het boek maakt onderdeel uit van een groter geheel want er zijn al eerder een paar verzamelplaten verschenen of komen nog uit. Als klap op de vuurpijl is het op 16 januari 2016 groot feest want dan eert Noorderslag het heden en verleden van de Surinaamse muziek. Het wordt een soort van ouderwetse soulrevue. Vooralsnog zijn bevestigd: Patrick Tevreden, Edgar Burgos, Oscar Harris, Kenny B, Sabrina Starke, Isaac Menso, Ronnie Flex, Gallow Street, Keizer, SBMG, Bokoesam, Trafassi en Jeffrey Spalburg. Wat mij betreft wordt het één groot eerbetoon aan Ruudje Seedorf. Ja man!
Verkeerde Seedorf: het sportcomplex van Clarence
