Go Belinda, Go!
Mensen, ik heb weer eens een boek gelezen! Geen nieuwe hoor. Is al een tijdje uit. Ik heb mijn leeslust een paar jaar kunnen onderdrukken, maar een paar weken geleden moest ik het toch kopen. En net zoals een zak Engelse drop in een keer op moet, heb ik ook Lips Unsealed, de autobiografie van Belinda Carlisle, in een spreekwoordelijke ruk uitgelezen.
Waarom het zo lekker wegleest weet ik ook niet. Of eigenlijk weet ik het wel: het is gewoon een fijn dertien-in-een-dozijn rocksterboeketreeksverhaaltje. Je weet wel: meisje heeft slechte jeugd, hangt graag rond bij rocksterren, wordt per ongeluk zangeres van een bandje, heeft plotseling een flitscarrière in de populaire muziek, komt in aanraking met de drugs, de drank en de seks, kortom: het gebruikelijke liedje. Misschien is de extra aantrekkingskracht dat wij Belinda in Europa met haar engelengezichtje en wat zoetsappige (maar o zo fijne) solohitjes niet zo erg associëren met de hedonistische drie-eenheid van de populaire muziek. In de USA was dat heel anders. Daar sloegen haar soloplaatjes eind jaren 80 juist geen deuk in een pakje Bona, maar kennen hele volksstammen haar als die gekke zangeres van The Go-Go’s.
Deze dame heeft toch flink wat jaartjes boven mijn tienerbedje gehangen, met dank aan Popfoto
The Go-Go’s ontspruiten eind jaren zeventig in Los Angeles. Dat was toen de bakermat van allerlei “hardcore” bands als The Dickies, The Germs en Fear. The Go-Go’s waren een all girl groep, die naadloos in dat rijtje paste en veel samen met genoemde bands speelden. Belinda zeurt een beetje dat het geslacht van de bandleden de reden was dat de band pas laat een platencontract kreeg (en ook nog eens voor veels te weinig centjes), maar ik denk eigenlijk dat het juist vanwege hun geslacht was. Want de band is enthousiast, uitbundig en best geinig om naar te luisteren met een biertje erbij, maar briljant is het allemaal niet (sorry Belinda).
Vrouwelijke Beatles
Met die gekke meiden van The Go-Go’s maakte Belinda natuurlijk een hoop lol. Ze proberen mannen te beheksen door menstruatievocht in hun drankje te druppelen, ze maken met hun roadies een nog steeds legendarische achter-de-schermen pornovideo, ze poederen hun neusjes samen met John Belushi, ontwikkelen eetstoornissen, nou ja, vul verder zelf maar in. Het enige dat Belinda lijkt te verzwijgen is de innige affaire die ze begin jaren negentig had met professionele kuttenbutser Evan Dando. Evan schreef zelfs een liedje voor haar. Dat nam zij uiteindelijk niet op. Hij wel en Belinda zingt daarop achtergrond. Gek dat ze daar niets over schrijft. Blijkbaar is drugsgebruik makkelijker met de wereld te delen dan overspel.
Evan’s Go-Go-liedje
Ondanks alle gezellige uitspattingen is het verhaal van Belinda eigenlijk best sneu. Belinda houdt weliswaar van feestjes en de cocaïne stuift van de pagina’s af, maar diep van binnen is ze gewoon heel erg ongelukkig. Een stabiele echtgenoot brengt wat balans in Belinda’s leven, maar de onrust zit diep. Ze grijpt jarenlang iedere gelegenheid aan om te kunnen toeren, want dan kan ze – ver van man en kind – lekker losgaan met drank, drugs en tabak. Meestal trouwens helemaal allenig op haar steeds luxueuzere hotelkamertje. “partyen” noemt ze dat zonder een greintje ironie, maar erg feestelijk is het natuurlijk niet. Een goed gesprek met een of andere therapeut was op zijn plaats geweest, maar Belinda gelooft daar niet in.
Belinda nu: alleen nog verslaafd aan plastische chirurgie
Natuurlijk is het uiteindelijk toch wel weer eind goed al goed, maar het duurt nog best lang voordat Belinda de drank en de drugs definitief inruilt voor Boeddhistisch chanten en kundalini yoga. Dat verhoogt de leesbaarheid van het boek enorm. Het komt nogal eens voor dat een muzikant of sportmens ons in zijn boekje trakteert op allerlei drugsverhaaltjes, maar op de helft van het boek die bende afzweert en ons aanraadt hetzelfde te doen. Vanaf dat moment is zo’n boek meestal niet meer om door te komen. In Lips Unsealed houdt Belinda haar schandalige gedrag langer vol dan de heren van Mötley Crüe (briljant beschreven in The Dirt). Petje af dus voor Belinda. Het maakt haar sololiedjes met terugwerkende kracht zelfs nog een stukje beter.
Inspiratiebron voor velen
2 Responses to Go Belinda, Go!