A Truly Happy Ending bij Junior Boys

De Kettingzagers waren woensdag goed verdeeld over de diverse podia. Mike stond met zijn keukenklok om, zijn petje achterstevoren en de koran onder zijn arm naar Public Enemy te zwaaien (alsof het ‘m geen bal kon schelen). Na lang wikken en wegen, werd hij uiteindelijk door een meisje overgehaald om ook echt te gaan.

Public Enemy was natuurlijk ook een optie geweest, maar de andere zagers kozen voor Junior Boys. Was het niet voor de Junior Boys, was het wel voor de zaal Bitterzoet. Oogt als een van de sfeervolste podia die ik ken. We moesten ons wel eerst even door het voorprogramma kauwen. De dreampop van Memoryhouse begon veelbelovend, maar de stem van zangeres Denise begon als snel irritant te worden. Toen ze ook nog My Bloody Valentine’s When You Sleep’ om zeep hielpen was de maat vol. Maar de Canadese subsidiepot om jong talent te laten toeren is nog niet op, dus we zullen nog wel meer Junior Girls voorbij zien komen.

Junior Boys dus is waarvoor we kwamen. Dit duo, doet het met een trio op het podium, is het meest onwaarschijnlijk voor een avondje dansen. Zanger, gitarist en toetsenman is de afgelopen jaren wat corpulenter geworden en het andere bandlid had zijn glimlach in de kleedkamer achtergelaten. De muziek van JB is op de plaat tot in de puntjes onder controle. Geen noot teveel, laag op laag, trage opbouw en als je een climax verwacht laten ze ‘m gewoon achterwege. Maar vanavond deden ze het anders. De opener ‘so this is goodbye’ deed eerst nog vermoeden dat het een kort avondje zou worden. Het publiek deed al snel haar eerste danspasjes. Al moest ik wel denken aan een opmerking die Sarah Cracknell van Siant Etienne ooit eerder over het Hollandse publiek maakte: “You’re a chatty bunch”. Het geouwehoer onder de hipsters verstomde steeds meer en de eerste handen gingen de lucht in. En hoewel het klein zaaltje is, was er een duidelijke driedeling te zien. Vooraan werd uitbundig gedanst. Het middendeel was iets ouder en gaf zich niet direct gewonnen. Achterin stonden de beschouwers. We stonden netjes mid-mid. De finale bestond uit een nieuw nummer, In the Morning en Work. Dat smaakte naar meer en daarvoor was de verwachte toegift: Banana Ripple. Een nummer waar TheWhitestBoy, King of Convenience én Erlend Oye strontjaloers op zal zijn. Ook werd me duidelijk wie nou al die hoge stemmetjes deed op de plaat. Het is Jeremy Greenspan zelf. Na een fikse slok water ging het van ‘No You Never’, maar dan een paar octaven hoger! Hopelijk mogen ze van de Canadese regering nog eens langskomen, maar dan ben ik op de nr 10 positie te vinden.

[spotify id=”spotify:user:themode:playlist:2TnFrLlSgJpESaSVVlrwtf” width=”300″ height=”380″ /]