anti-folk maar pro-punk: Jeffrey Lewis
Utrecht, afgelopen vrijdag. Waar effe verderop de massa’s zich verdringen rond de stamppotten van gaarkeuken De Parade, daar serveert Db’s deze avond speciaal voor de fijnproevers twee exquise gerechten in de vorm van the FAIR OHS en JEFFREY LEWIS & THE RAIN. Het publiek selecteert zichzelf: het designbakfietsenvolk klontert samen in het ‘concentratiekamp voor meisjes’ aan het Moreelsepark terwijl de culturele elite (hèhè) zich nestelt op de zeer behaaglijke Biergarten van Db’s, met gemak het coolste geheimpje van de stad.
Maar oeps, daar gaat het meteen al een beetje mis… want helaas, wegens ernstige Biergarten-gezelligheid vergeet ik prompt The Fair Ohs uit te checken. Nou ja, nog wel een staartje van deze Britten gezien. Goeie band, prima liedjes. ‘Afro-punk’ noemen ze het zelf. Op papier wellicht een bizarre combinatie maar in de praktijk klinkt het dusdanig naturel dat het ongewone ervan na twee nummers al niet meer opvalt. En toen was het al afgelopen. Volgende keer maar weer beter opletten dan.
Dan Jeffrey Lewis & the Rain. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik slecht op de hoogte was/ben van werk & leven van deze New Yorker. Een ernstige omissie in mijn kennis dus, sorry hoor! Ook wordt me duidelijk dat deze Lewis al twee keer eerder in Utrecht heeft gespeeld heeft (in Kikker + een keer in het voorprogramma van Adam Green), dus ik kan me maar beter bescheiden opstellen hiero.
Die Jeffrey Lewis blijkt in de eerste plaats een striptekenaar en die gewiekstheid incorporeert hij handig in zijn muziek. Staand voor de microfoon pakt hij er af en toe een groot uitgevallen schetsboek bij. Terwijl hij die doorbladert en aan het publiek toont zingt hij zijn liedje. Dat liedje gaat dan natuurlijk inhoudelijk dieper in op hetgeen we in dat schetsboek menen te ontwaren, waardoor vorm en inhoud een perfecte symbiose aangaan (ahum).
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=tP_Dk81f9fg&w=420&h=315]
Begeleid door een zeer smaakvol spelende all-female ritmesexy is Jeffrey Lewis duidelijk de ‘frontman’ van vanavond. Afkomstig uit de ‘anti-folk’ scene van New York wordt duidelijk dat er slechts één band geweest moet zijn die van grote invloed op deze gast was: the Moldy Peaches (ofwel Adam Green en Kimya Dawson natuurlijk). Hun muzikale idioom, hun punky benadering van de folk-traditie, hun intelligente, ja soms iets te bijdehante tekstbehandeling klinken overal en steeds weer doorheen.
Jeffrey is ook nog eens gezegend met een keen interest in punkrock. Zo maakte hij ooit een prachtige kleine ode aan The Fall (zie hierboven), coverde ‘Part Time Punks’ van The Television Personalities en schreef in zijn eigen comic Fuff een zeer interessante verhandeling over de “History of the Development of Punk on the Lower East Side, 1950-1975” (waarin hij al diepgravend terecht komt bij diegenen die volgens hem van beslissende invloed waren op de Velvet Underground, namelijk het early 60s folk-duo The Holy Modal Rounders). Als pijl op de vuurklap speelde hij bovendien een cd vol met louter covers van de meest levensgevaarlijke punk-band ooit: de anarcho-commune-punks van Crass. Klinkt zoals dit:
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=G2xoCQIXQxo&w=560&h=315]
Big A, Little A (ooit het B-kantje van Nagasaki Nightmare, van Crass dus)
O ja, na afloop liggen er voor de verandering nu eens niet hoofdzakelijk platen en T-shirts op de merch-table. Neen, het zijn voornamelijk comics!
LET OP *** stop pers*** aanstaande zondag (4 aug) wordt het HELEMAAL BAL in Db’s want dan komt geheel onverwacht de nieuwe USA-powerpop-sensatie WARM SODA een bliksembezoekje brengen. Hoe het er slechts 2,5 weken geleden in Ekko aan toe ging lees je hieronder ergens. En het is nog gratis ook!
Comments
Related Posts
Energie met vraagtekens bij Beige Banquet →
Weet Mandy, Indiana de hooggespannen verwachtingen wel waar te maken? →
‘Alternatieve indie’-avond in TiVre is voor 66,6% goed →
2 Responses to anti-folk maar pro-punk: Jeffrey Lewis