Black Lips in Bitterzoet: goed rellen is een ambacht

Even nadenken hoor, hoe vaak heb ik die verdomde Black Lips nou wel niet live gezien? Wel een stuk of zeven keer schat ik in. In mijn arme, met bier doordrenkte hoofdje rijgen de indrukken zich als een grote blur aaneen… In elk geval waren het altijd wel toffe gebeurtenissen, iets waar je altijd wel met een verlicht gemoed vandaan kwam waggelen. Dus hoera voor ‘the last gang in town’, hoera voor hen die nog weten hoe je puur ambachtelijk een rock ‘n’ roll party neer moet zetten!

Rock n roll-gypsies zijn het, in elk boerengat waar ze binnen komen karren zetten ze steevast de boel op stelten. De ballonnen, de aanplaksnorretjes, de kratten whiskey en de punkgitaren worden dan op een pallet gezet en uitgeladen, een kermissfeer ontstaat dan al snel. Lokale deernes verdringen zich bij de kleedkamer en zetten het op een oorverdovend gegil… En dat dus al zowat twintig jaar lang. Ik zeg je: zoiets vereist discipline, doorzettingsvermogen en toewijding. Goed rellen is een ambacht!

De harde kern Cole en Jared

Een bijna verdwenen ambacht welteverstaan, iets wat alleen nog op braderieën als in Bitterzoet valt te bewonderen, net zoiets als klompenmaken of mandenvlechten. Want tja, de zaal is maar ternauwernood uitverkocht vanavond. De meute is waarschijnlijk aan het sparen voor Lowlands… Nope, na al die jaren ploeteren zijn de Black Lips qua populariteit geen klap verder gekomen in Holland. Dat zegt een hoop over Nederland Muziekland vind ik, een teringzootje is het hier! Met zijn allen drie dagen lang gek lopen doen en de malloot uithangen op Lowlands -het ultieme welvaartsverschijnsel- en daarna met zijn allen weer strak in het gareel, bah! Dat ze er in Mokum dan toch weer staan moge vanuit dat oogpunt bewonderenswaardig heten.

Cole is wat slecht bij stem vanavond. Jared is flink in zijn nopjes met zijn nieuwe vetkuif en staat het ding een paar keer opzichtig te kammen. Zumi is slechts een achtergrondbehangetje.

Even een wist-je-datje tussendoor: Drie jaar geleden stonden de lipjes ook al op de bitterzoete planken, samen met twee destijds upcoming bands in het voorprogramma, de Fat White Family en together Pangea. Dat dan weer mooi gemist!

Okay, gaan we weer. Bij de Black Lips weet je wat je krijgt. Fijne puntige, catchy songs met een hoog meezinggehalte. Prijsnummer van de avond is zondermeer “New Direction,’ Vanaf dat moment vallen de dingen op hun plek, want daaraan voorafgaand was het geluid weer lekker kut. Van de setlist wordt alleen even afgeweken als ze de garage-evergreen ‘Psychotic Reaction’ van The Count Five inzetten. Vervolgens wordt er geen toegift afgedwongen, hun uitsmijter ‘Bad Kids’ blijft (daarom?) in de tas, helaas.

De bandsamenstelling is nogal drastisch gewijzigd. Van de vier man die op de hoes staan van hun voorlaatste plaat ‘Underneath the Rainbow’ uit 2014 zijn nu nog maar twee kleine negertjes over. Niet dat die andere twee eruit gekickt zijn, welnee dat is allemaal in goed onderling overleg gegaan. Je moet weten, ze hebben thuis lieve gezinnetjes zitten en zoiets knaagt aan je ziel natuurlijk… Bovendien gaat al dat rellen op den duur behoorlijk in je benen zitten, dat kan niet anders….

Wel verdraaid jammer is dat drummer van het eerste uur Joe Bradley geen deel meer uitmaakt van de band. Hij was altijd de hardwerkende motor die de boel smaakvol aan de gang hield en over de dooie momenten heen wist te tillen. Nu zit er een anonieme krullenbol zijn stijltje te kopiëren… Helemaal rechts zien we saxofoniste Zumi, ook tamelijk nieuw. Haar kennen we nog van het bandje the K-Holes dat een jaar of vier geleden exclusief optrad in dB’s. Haar sax is nauwelijks hoorbaar, ze weet kennelijk geen rol op te eisen in deze band en ze staat eigenlijk voor joker. Ik bedoel: ze kan net zo goed als een gans in het luchtledige gaan blazen, heeft de geluidsman een pesthekel aan haar ofzo? Haar achtergrondzang is weer wel prima te horen en te pruimen… En dan hebben we ook nog Jack Hines, de vijfde zwartlippige, hij is de verloren zoon want maakte tien jaar terug al deel uit van de band en is nu dus weer op zijn schreden teruggekeerd.

Jack is back

Met hun recente ‘Satan’s graffiti or God’s art?’ meegerekend, hebben de Black Lips inmiddels acht studio-LP’s gemaakt. Op elke plaat staan wel een stuk of zes beregoeie nummers. Dus doe eens gek en vermenigvuldig acht eens met zes, en je hebt een geweldige verzamelbox! Waarschijnlijk komt die er ook wel, in het jaar 2043 of zoiets. Onze kleinkinderen zullen zich dan verbaasd op het achterhoofd krabben en ze zullen opmerken: ‘pollens, hoe kan het zijn dat dit destijds vrijwel onopgemerkt is gebleven… opa, wat deed u eigenlijk in de oorlog, u was op Lowlands zeker? ’