Die Nerven, je nieuwe favoriete band

De Duitse en Vlaamse pers mag juichen over de nieuwe (alweer vijfde!) plaat van Die Nerven, in Nederland is welke hype dan ook rond dit stelletjes twintigers uit Stuttgart in de verste verte niet te ontdekken. En dat terwijl Die Nerven op plaat en op het podium alle reden geven voor opwinding. Dat zagen we eerder (in 2016) bij Le Guess Who? en dat zagen we weer gisteravond in de Amsterdamse Sugarfactory.

Wel jammer dat er zo weinig mensen getuige van waren gisteren. De directie van het zaaltje had nog geprobeerd er iets van te maken door in de zaal, vóór het echte podium een tijdelijk podium te fabrieken. Daardoor leek de zaal misschien wat voller, maar het kon niet verhullen dat deze show van Die Nerven bij lange na niet uitverkocht was. Dat is vanavond in Vera vast anders.

Recent clipje van die jongens

Eigenlijk is dat best gek, want de postpunk lijkt al een tijdje weer helemaal in de mode te zijn. Ga maar na: bands als IDLES, Shame, Protomartyr (Vera zette ze al eens met Die Nerven op één singletje), die toch een beetje in het zelfde vijvertje vissen als Die Nerven verkopen overal ter wereld elke avond zaaltjes uit. Daar heeft een marketingpersoon (Van het zaaltje dan wel van de band) toch een beetje zitten slapen. Maar misschien is de Duits taal en afkomst toch nog een groter struikelblok dan we bijna 75 jaar na de oorlog willen toegeven. Wellicht was de band vanwege die lage opkomst door de oorlog naar eigen zeggen licht geïrriteerd. Een irritatie, overigens, die misschien wel zorgde voor wat extra felheid. Want fel ging het eraan toe gisteren.

Voor wie de band niet kent: Die Nerven is een drietal. Max op gitaar, Julian op bas en Kevin op drums. De band is in de zes jaar dat ze samen platen maken en toeren zo op elkaar ingespeeld, dat je met recht mag spreken van een drie-eenheid. De drie heren weten elkaar zogezegd blindelings de bal toe te spelen. Het warme, groovende basspel van Julian is een perfecte aanvulling op het gitaarspel uit de Sonic-Youthschool van Max. Het virtuoze drumspel van Kevin bindt de boel samen. Die Kevin is sowieso de verbindende factor. Met wat grollen (gekke bekken trekken, rondje door de zaal rennen) zorgt hij ervoor dat de boel niet té serieus wordt. Aan één Swans hebben we immers wel genoeg. Bovendien is hij het enige bandlid dat af en toe wat tegen het publiek zegt. Dat de band licht geïrriteerd is, bijvoorbeeld. Gedurende de set ontdeed hij zich gisteren ook nog eens van zijn al zijn kleding om na het laatste nummer piemelnaakt zijn sportslip in het publiek te werpen. Gelukkig bevonden wij ons ver uit de baan van het projectiel.

Interview over blote piemol

En de muziek dan? In de napraat stelden wij vast dat Die Nerven samen met Motörhead, Dinosaur JR en Buffalo Tom tot de luidste driemanschappen uit de geschiedenis van de livemuziek moeten behoren. En het leuke is dat de band tegelijkertijd net zo makkelijk fluisterzacht speelt. In veel nummers speelt de band met die tegenstelling. Hoogtepunt daarvan is een minuut stilte middenin een nummer (Der letzte tanzende meen ik). Daarmee brengt de band niet alleen spanning in het nummer, maar ook in de concertbeleving. Tijdens die minuut ga je nadenken over wie de macht heeft tijdens een concert. Gunnen wij de band stilte, of dwingt de band het af? Waarom reageren wij braaf als Max bestraffend “ssssht” sist als iemand het toch waagt te praten tijdens het intermezzo? Begon de ellende in nazi-Duitsland in de jaren dertig ook niet met een te gehoorzaam publiek? En: zou de band ons met ons eigen groepsgedrag willen confronteren? Allemaal van dat soort vragen gaan er door je heen in dat ene minuutje stilte, dat middenin een rockconcert natuurlijk een eeuwigheid lijkt. De band doorbreekt daarmee de denkbeeldige vierde wand en ongeschreven regels tussen publiek en artiest. Zo wordt die minuut stilte (waarna de band natuurlijk keihard door raast) een belangrijk metamoment in het concert dat onderstreept dat deze drie jongens leuke muziek kunnen maken, maar ook nog eens een stel hersens hebben.

Ga ze zien dus, die gasten. In de tussentijd is er natuurlijk hun nieuwe plaat Fake.