Een Wolfshund met zeven lullen…
…oftewel: mijn avond met Nick Lowe.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=m6hzkBihaew]
De voormalige kerk Leeuwenbergh was op een paar rijen na vol toen om half negen een grijsharig persoon de gitaar ter hand nam. Daar aan voorafgaand was de muziek weggedraaid en het licht gedimd.
Aanvang 20:30, stond er op het kaartje en daar was geen woord van gelogen.
Maar wacht eens, Nick Lowe heeft toch geen krullen, en draagt die niet een bril tegenwoordig? Inderdaad, er was een voorprogramma. Er ging een schok van verbijstering door de zaal en de stilte die volgde nadat de beste man zich had voorgesteld was er een uit het boekje. Hier zat echt nie-mand op te wachten.
We hadden van doen met Jankobus Seunnenga, die het voorprogramma verzorgt voor alle elf optredens van Nick Lowe in Nederland. Op zijn website vent hij zichzelf uit als “poëet en droogkloot” en daar las ik ook dat hij ooit deel uitmaakte van Kobus gaat naar Appelscha. Deze band heeft van ’85 – tot ’89 bestaan en profileerde zichzelf als punkband. Verder stond op de site van Jankobus dat deze band door Muzakkrant Oor ooit als beste Nederlandse punkband is betiteld. Ik weet niet hoeveel Prozac ze daarvoor nodig hadden op de redactie, om tot dat oordeel te komen, maar punk? En dan ook nog de beste? Alsof Ivy Green, Tedje en de Flikkers, Panic en … (zelf invullen) nooit bestaan hebben. Doe jezelf een plezier, en google die band niet.
Wat zei ik nou, niet doehoen!
In ieder geval was het een weinig enerverend half uur, met kleinkunstachtige liedjes die het moesten hebben van de teksten van dichters als Couperus, Slauerhoff en Teun de Vries of quasimelige rijmelarij van eigen hand. Bij ons thuis wordt dit soort gejengel ook wel kunst met peren genoemd.
Gelukkig duurde het halve uur maar dertig minuten en toen was het de beurt aan Nick Lowe.
Hij was reuze blij met de opkomst en prees de zaal, die gemaakt leek voor dit soort optredens. Er heerste een fijn intiem sfeertje. Wat dat betreft zijn stoeltjes een uitkomst, want als mensen zitten lijken ze eerder geneigd om hun waffel te houden. Akoestische optredens verzanden meestal in staande recepties waarbij de artiest tegen een muur van gemurmel op moet spelen, maar niets van dit alles.
Nick maak je sowieso de pis niet lauw. Het ene liedje was nog niet afgelopen of het volgende werd al ingezet. “Playing jukebox-style”, noemde hij dat zelf. Op een enkele anekdote na – zoals over Diana Ross die een liedje van hem had gecoverd (en hij van de royalties een nieuwe badkamer had gekocht) terwijl ze er geen reet aan vond – was het muziek wat de klok sloeg. En die muziek, daar kan geen kletspraat tegenop. Nick Lowe bezit het vermogen om je mee te nemen in zijn liedjes.
De beste man is nog steeds goed bij stem, maar viste desalniettemin naar een complimentje door zich te verontschuldigen voor de bum notes, omdat hij zogenaamd een beetje verkouden was. Iedereen in de zaal helemaal gecharmeerd natuurlijk en het paste allemaal even goed in de huiskamerambiance die hij met zijn liedjes en uitstraling wist te op te roepen.
Hij speelde redelijk wat recent werk, maar natuurlijk kwamen de hits van toen ook voorbij. Ik (her-) kende slechts een handvol liedjes, maar ondanks dat klonk de hele set me vertrouwd in de oren. Niemand anders had die liedjes (op de twee covers na) kunnen schrijven. Fijne poppareltjes met een countrysmaakje.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=vA9Ej9qKRJY]
Gaandeweg het optreden begon Nick steeds meer te bewegen, de knietjes gingen op en neer en af en toe sloop er een pose in. Het leek wel of hij steeds jonger werd.
Hoogtepunt voor mij was (What’s so funny about) peace, love and understanding. Het is een van mijn lievelingsliedjes en vanavond kwam die voorbij als een soort countryballade.
De toegift werd afgesloten met het wonderschone Alison en toen was het alweer voorbij. Het leek haast korter geduurd te hebben dan het voorprogramma.
Toen was het tijd om de kleedkamer op te zoeken. Als een echte fanboy had ik namelijk een presentje voor meneer Lowe bij me.
Zijn liedje (What’s so funny about) peace, love and understanding, is mijn lievelingsliedje van zijn hand. In al mijn jaren als oorlogsveteraan is het elke keer weer een verademing om iemand zo schaamteloos en vrij van cynisme en oppervlakkige woede te horen zingen over vrede, liefde en begrip voor elkaar. En inderdaad, wat is daar zo grappig aan?
Wie oorlog heeft geproefd weet hoe vrede smaakt, kan ik u zeggen, en die vrede kan een behoorlijk bittere bijsmaak hebben. Net als de bijkomende vrijheden, die meer dan eens getuigen van een perverse ongeremdheid, stuitende wereldvreemdheid en morele zelfgenoegzaamheid, die zich qua absurditeit kan meten met menige oorlogssituatie.
Vandaar dat ik de titel van mijn lievelingslied van Nick Lowe heb gebruikt als openingsquote in mijn boek, NL-Peacekeeper, en ik wilde hem graag een exemplaar overhandigen en de mijne laten signeren, samen met de single van het desbetreffende liedje.
Dus ik met vriend Fenderwoods de catacomben in, op zoek naar de kleedkamer. Die was zo gevonden, maar Nick had even een momentje voor zichzelf nodig. Afgedropen, drankje gedronken en het toen nog een keer geprobeerd.
Hij had zijn jas al aan toen we binnenkwamen.
Ik had een hele monoloog voorbereid waarin ik hem en het liedje zou prijzen. Dat ik me alles kon voorstellen bij “searching for light in the darkness of insanity”; dat de oprechtheid van het liedje me keer op keer wist te raken; dat zijn muziek en muziek in het algemeen een lichtpunt in mijn leven waren en…
Ik wist er nog net mijn naam en een korte beschrijving van het boek uit te persen en toen liet ik Nick Lowe de bladzijde met de quote zien die ik gebruikt had. Hij leek oprecht vereerd en verrast en nam mijn boek dankbaar in ontvangst. Missie geslaagd. Bijna dan. Of hij mijn exemplaar en mijn single wilde signeren. Natuurlijk wilde hij dat.
En toen ging zijn telefoon… Volgens mij was het moeders de vrouw. Ik hoorde hem zeggen dat het vanavond goed was gegaan en hij vroeg aan de persoon aan de andere kant van de lijn of daar ook alles oké was.
Als iemand zijn jas al aanheeft dan is dat wel een teken, dus toen Nick zijn telefoongesprek beëindigd had, heb ik hem nogmaals bedankt (en hij mij) en toen zijn we er snel vandoor gegaan. Op naar huis, de hele weg dat ene liedje neuriënd.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=P7txCdLCP9U]
Nick Lowe is nog een dikke week in Nederland. Als je een optreden kan meepikken doe dat dan. Hij speelt nog in: Ottersum, Enschede, Groningen, Amsterdam, Leiden, Haarlem en Eindhoven.
Comments
About the Author
Der Wolfshund Der Wolfshund - a.k.a. Barry Hofstede - is an independent writer. His work includes: theatre plays, short stories and song lyrics. He's also a columnist and story teller. Besides that, he's an avid record collector, part time rock star and deejay.
Related Posts
Energie met vraagtekens bij Beige Banquet →
Weet Mandy, Indiana de hooggespannen verwachtingen wel waar te maken? →
‘Alternatieve indie’-avond in TiVre is voor 66,6% goed →
Pingback: Kettingzaag bijdrage 11-03-2014 | der wolfshund