James Chance: verrassend goed!
Geheel spontaan dook ik woensdagavond achterin een personenauto, en wat dacht je wat? Het ding bleek ook nog eens geheel toevallig op weg naar een concert van JAMES CHANCE in Amsterdam! De sfeer in de auto was uitstekend moet ik zeggen. Ja, vlak voor Breukelen begonnen die twee maten van mij voorin al meteen James Chance-anekdotes te droppen. Dat ging over een concert dat James Chance jaren terug in Theater Kikker in Utrecht gaf. Hij was akelig mager toen en moest zelfs op het podium gehesen worden, zo slecht was hij eraan toe. Eerder die dag hadden zijn bandleden nog hun ernstige behoefte aan smack kenbaar gemaakt, en zo kon het gebeuren dat ze al gauw de weg naar “the Mall” hadden gevonden, zoals zij dat noemden. Oftewel de weg naar Hoog Catharijne, dat betonnen onheilsoord waar destijds nog volop gedeald werd.
Afijn, de prangende vraag die boven de A2 hing was natuurlijk: zou James het anno 2013 nog kunnen waarmaken?
Het voorprogramma vanavond bestaat uit het Nederlandse kwartet/trio CACTUS TRUCK. Ouderwetse free-jazz zou ik zeggen, met twee saxofoons, met veel verve en punky energie geblazen. Wel eventjes lekker, maar…. waarom lijkt al die klote jazz na verloop van tijd toch zo op elkaar? Bijzonder is nog wel de inbreng van de saxofonist “from Chicago” Mars Williams. Deze gast zat heeel vroeger (rond 1980) o.a. in THE WAITRESSES uit Akron, Ohio. Het aanstekelijke I Know What Boys Like was destijds hun undergroundhitje (in ’82 opnieuw uitgebracht), gaaf nummer!
Clipje begint met zangeres die een trekkie van haar peuk neemt. Welnu, ze stierf op 40-jarige leftijd aan longkanker.
Die ouwe muziek van the Waitresses past eigenlijk wonderbaarlijk goed bij het hoofdprogramma van vanavond: James Chance. Zal wel niet echt de bedoeling geweest zijn, maar je weet maar nooit. James Chance kennen we natuurlijk ook als JAMES WHITE. Hij was de vreemde eend in de 70s-new wave-bijt, met zijn minimalistische NYC-mengsmering van punk, funk en jazz. “No wave’ noemde men dat toen nogal onmachtig. Hij speelde eventjes mee in Teenage Jesus and the Jerks (met Lydia Lunch), maar bovenal was hij de spil van James Chance and the Contortions en James White and the Blacks.
Alles bij mekaar 1 meter 55, schat ik
De eerste indruk in OCCII (ja zo heet die tent in Mokum) is wat ongemakkelijk. Onbedoeld komt hij wat komisch over, een klein mannetje met een wat opgeblazen gezicht. Geen spoortje te zien meer van enige junk-magerte. Een zorgvuldig opgekamde vetkuif kan een kale plek bovenop zijn knar niet verhullen. Gestoken in een oversized kostuum lijkt hij volledig in zichzelf gekeerd, maar tegelijkertijd wisselt hij zingen, dansen, saxen en keyboarden soepeltjes met elkaar af. De geheime zoon van David Thomas en Benny Hill? Als hij danst maakt hij olijke pirouettjes op zijn zwartglimmende lakschoentjes. En als hij zingt en saxt maakt een diepe frons zich van zijn voorhoofd meester. Al met al lijkt deze man heerlijk met zichzelf in de knoop te liggen.
Contort yourself! Gruwelijk goed anno 1979
Gaandeweg het optreden verschuift de aandacht vanzelf van zijn verschijning naar de muziek, en dan wordt pas goed duidelijk dat hier heel gewoon een retestrak spelende band staat. Ze beheersen de funque tot in de finesses, de gitarist legt het ene na het andere spaarzame doch gemene lickje neer. Funkier than a mosquito’s tweeter, zeggen we dan. Zijn begeleidingsband (gitaar-bas-drums) is trouwens Frans, de act van vanavond staat niet voor niets aangekondigd als James Chance et Les Contortions. Naarmate de finale van het optreden nadert worden er steeds meer scheppen James Brown -uit diens heavy funk periode- bovenop gegooid, culminerend in een flitsende en doorleefde medley van songs als King Heroin en Payback. Indrukwekkend!
Al met al een grote verassing dit concert. Het publiek – jong en oud, jazz en punk, Utrechts en Amsterdams- hangt aan zijn lippen. Het is eigenlijk moeilijk te bevatten dat dit concert in kraakpand OCCII echt zijn enige in Nederland was. Dus organisatoren, toon uw kloten en heb het lef om deze band op Motel Mozaique of le Guess Who of ITGWO neer te zetten, eeuwige roem zal uw deel zijn!
Comments
Related Posts
Dylan Leblanc laat ons denken →
Gezellig wit boomeravondje met Nitzer Ebb en Front 242 →
Tropical Fuck Storm bijt, zuigt en schuurt dat het een aard heeft →
3 Responses to James Chance: verrassend goed!