Soepele doorstart Primavera Sound ~ in roze en lichtblauw

Toe maar! En kijk eens aan! Zomaar nog een verslag van dag twee Primavera Sound. Van onze uitzendkracht Martijn, die we langs alle bands hebben gestuurd die de rest van de Kettingzaagredactie moest missen.

Dag 2. Het was verstandig geweest reservekleding mee te nemen. Ik trek m’n natte broek aan. Mijn natte schoenen maken skwiek-geluidjes als ik loop.

Laten we de dag beginnen met een binnenprogramma. Na de audio-zintuigen zijn nu de visuele zintuigen aan de beurt in Fundacion Miro. Juan Miro is de Catalaanse kunstenaar die met twee rake verfstreken, een rood en groen vlak en een paar ritmische vormen precies op de gulden snede treffend het leed van de Spaanse Burgeroorlog of de liefde tussen de zon en maan verbeeldt.

Ook Midlake heeft zijn eigen Korneel

Maar we zijn hier natuurlijk voor de muziek. MIDLAKE opent mijn muzikale avond. De zon is inmiddels doorgebroken. En dan – mede dankzij een alcoholische versnapering en een zeker mate van slaapdronkenschap – valt alles in een keer op zijn plaats. Zo vroeg op de avond al! Ik stel me warme schilderijen met bergachtige landschappen voor. De romantische schilders van begin 19^e eeuw. De mannen met baarden spelen vooral nummers van hun laatste plaatje ‘Antiphon’. Ik zag hen twee jaar geleden voor het eerst in Tivoli Utrecht. Met je ogen dicht was het net of ze gewoon hun cd-tje hadden opgezet, zo strak. Maar nu was het echt live, gezellig, met improvisatie, een gebbetje met het publiek en een uitvergrote gitaarsolo. De heren sluiten zoals gewoonlijk af met publieksfavoriet ‘Roscoe’. Eigenlijk kan mijn avond al niet meer stuk.

Arcade Fire ontploft

Maar dan ARCADE FIRE. Eind vorige jaar besprak de Kettingzaag hun nog te verschijnen album, maar eigenlijk mocht ik er van mijn muziekmaatjes niet heen. Die zijn ze te groot geworden, de oorsprong kwijt, teveel bedacht.. Maar 90% van de Primavera-gangers dacht daar anders over. En ik ook. Wat een vette show! Strak geregisseerd en foutloos. Hoewel, zanger Win Butler is heel even zijn tekst kwijt: sorry, I’m talking shit. I Forgot the words. God have mercy on my soul. Ze geven in het begin meteen al hun klassiekers weg, waardoor het bij de wat meer ingetogen nummers even dreigt in te zakken. Maar een confettikanon, een bezoekje van de Paus, het tijdig opschroeven van de bpm en een man in spiegeltjespak op een apart podium tussen het publiek zorgden ervoor dat de aandacht niet verslapte. Het oog wil ook wat, maar uiteindelijk hadden de expressionisten al deze visuele opsmuk niet nodig.

Tussendoor nog even genoten van FUTURE ISLANDS. De zanger met een stemgebruik dat het midden heeft van die van de Fine Young Cannibals en Pere Ubu lijkt weggelopen uit de sportschool, nog onder invloed van amfetamine. Maar hij heeft er fucking zin in! Fijne, pompende, opzwepende testosteronmuziek.

We zijn eruit: het is definitief MetROnomy

Toen METRONOMY. Ze waren blij dat we voor hen zo lang waren opgebleven. Om kwart over drie in de ochtend trapten ze af met ‘Holiday’. Het thema is roze en lichtblauw. Bassist en zanger Olugbenga Adelekan, zijn ranke lijf in een strak wit pak gestoken, heeft qua motoriek iets van een flamingo.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=KW8GX2n4qbY&w=560&h=315]

De met enkele rake verfstreken strak gecomponeerde liedjes gedijen vooral goed indien uitgevoerd conform albumversie. De met 2 vingers op een orgel te spelen catchy deuntjes komen prima uit de verf, maar de liedjes met extra laagjes die op het album subtiel wat extra’s geven, komen live niet over. De man aan de knoppen had de stem van zangeres en drumster Anna Prior wat meer volume mogen geven. Metronomy sluit af met een nummer dat niet op een album is verschenen en we niet kennen. De leuke Anna Prior stuurt me de volgende ochtend een tweet met ‘You could easily have me’. Wow, maar dat blijkt dan dus de titel van dat laatste nummer dat we niet kenden.