The XX ontmaskerd!

Het is halverwege januari maar als we de heren en dames van de popjournalistiek mogen geloven, is het beste album van het jaar reeds uitgebracht. Ik heb het dan natuurlijk over ‘I See You’ van The XX. Nu is het de gewoonte van DeKettingzaag om de gangbare opinies van de heren en dames van de popjournalisitek niet te volgen en poep te zeggen, waar zij hosannah roepen. Hoewel ik me had voorgenomen mijzelf in 2017 deze gewoonte af te leren, dwingt The XX mij om op oude voet voort te gaan. Wat een ontzettende kutband is dat toch! Als huilende zigeunerinnen indie-muziek zouden maken, zou dat dus ongeveer klinken als deze kunstacademie-kitsch. Werkelijk alles is nep aan deze band: de muziek (die uit een doosje komt), de opgeblazen emotie, de spanningsbogen die zo voorspelbaar zijn als de gemiddelde aflevering van Law and Order, de ingewikkelde blikken van het drietal, de quasi-mysterieuze bandnaam. Van alle slechte optredens die ik op Primavera heb gezien (en, eerlijk is eerlijk, daar zijn er ook best wat van geweest) was dat van The XX wel de allerslechtste. Ik vrees dat The XX ook dit jaar op vele festivals haar kunsten (lees; fratsen) zal vertonen.

Wat eigenlijk het ergste is aan The XX is dat zij hun fratsen ook nog hebben afgekeken (en vervolgens geperverteerd) van een respectabele band, namelijk the Young Marble Giants. Zoals in iedere popencyclopedie te lezen is, heeft deze ‘post-punk formatie’ uit Cardiff, Wales, ondanks haar beperkte oeuvre (slechts één plaat, ‘Colossal Youth’) en korte bestaan (1978-1980) ‘vele bands beinvloed’. Het kan natuurlijk ook komen omdat ik sinds Tom Jones een zwak heb voor muziek uit Wales, maar hier moet ik de heren en dames van de popjournalistiek dan weer wel gelijk geven. Muzikaal is ‘Colossal Youth’ nog steeds in marmer gebeiteld. Waar het minimalisme bij Young Marble Giants speels en ook een beetje kneuterig klinkt, is het bij The XX echter gelikt en gemaakt geworden.

Wat we dan weer niet lezen in de popencyclopedieën is wat er van de oorspronkelijke leden van deze band (zie foto boven artikel) is geworden. Nou, dat zal ik je vertellen. Zangeres Allison Statton doet nog wel iets met muziek maar verdient de kost vooral als chiropractor in Cardiff, bassist Stuart Moxham woonde een tijd in een kraakpand, kreeg een motorongeluk en doet nu iets met animaties, terwijl van zijn broer Phil Moxham zelfs op google weinig sporen zijn te vinden. Om hun pensioentje veilig te stellen hebben ze een paar jaar geleden een paar festivals aangedaan (w.o. Primavera). Zo gaat dat dus met invloedrijke bands. En wederom levert de popmuziek ons zo het bewijs dat het leven ten diepste oneerlijk is.