We want Jook! We want Jook!
Wist ik veel! Van de week werd ik opgeschrikt door een Facebook-berichtje afkomstig uit Amerika, met daarin bijgesloten een paar live-foto’s. Wat was er aan de hand? Jook (JOOK!) gaven afgelopen zondag een one-off reunion-show in Hartford, Connecticut. Naar verluidt knalden de vonken af van dat optreden. Ik vraag het je op de man af: hoe koel is dat?
Meteen kreeg ik last van pavloviaanse reacties. Niet alleen liep het slijm me in de mondhoeken van zoveel opwindend nieuws, maar ook begon ik meteen heftig te fantaseren over een mooie slot voor ze op het Le Guess Who-festival. Ja, want tijdens die nu al fameuze Fuzzbox-avond in Tivoli, inmiddels twee jaar geleden alweer, stond daar toen ook niet die ouwe knar van PAUL COLLINS BEAT een verpulverend powerpop-optreden weg te geven? En impliciet op een gruwelijke manier aan te tonen dat ouderdom en vitaliteit elkaar geenszins hoeven uit te sluiten? Of sterker nog: als je vandaag de dag die massa’s jonge bejaarden ontevreden door onze winkelstraten ziet banjeren, slechts geïnteresseerd in de materiële zaken des levens, hun gepoederde neuzen tegen de etalages gedrukt, dan bekruipt je soms het gevoel dat veel van die ouwe gasten vaak een stuk gezonder in het leven staan dan al dat jonge gespuis, vind je ook niet?
“Should have been a hit,” mompel je dan
Jook is typisch zo’n voorbeeld van een band die (tijdens hun korte bestaan 1972-1974) tussen allerlei walletjes en schepen terecht kwam. En zodoende nauwelijks opgemerkt werd. Ga maar na: te simpele rock voor die proggy tijden, te sober voor glamrock, slecht gepromote singles, een platenlabel dat geen album wilde, een ruig skinhead-image dat tegen hen werkte, een tournee als voorprogramma van The Sweet dat afgelast werd.. . En dat tezamen met veel doodgewone, botte pech natuurlijk.
Maar de afgelopen jaren is dat onrecht enigszins rechtgetrokken. Met het hip worden van het zogenaamde “junk-shop-glam”-genre (zeg maar de herontdekte, obscure early 70s glamrock, veelal eendagsvliegen, veelal opgeduikeld uit allerlei rommelwinkels enzo) bracht dat ook een grote herwaardering voor Jook met zich mee. Heel fijn voor ze natuurlijk, al kan ik persoonlijk weinig glam aan hun muziek ontdekken.
‘Jook rule ok.’ Afgelopen zondag in Hartford, CT (pic: Sara J)
‘Proto-punk’ of ‘power-pop”, ja zo zou ik ze het liefst willen omschrijven. Sterk melodieuze no-nonsense rock. Luid, grootstedelijk, sterk door The Who geïnspireerd, erg Londens en net zo stijlvast als stijlvol. Qua uiterlijk pakten ze draad op waar Slade het liet liggen: een skinhead-image, compleet met kistjes, bretels, rugby shirts, kort haar en (nu bizar aandoende) spijkerbroeken met wijde pijpen, kortom: ‘bovver boys’ zoals dat toen genoemd werd.
Hoewel Jook tijdens zijn korte bestaan slechts vijf singles, oftewel officieel slechts 10 nummers uitbracht (en kort daarna nog een ep-tje met vier nummers), wordt nu wel ingezien dat die van een grote klasse en schoonheid zijn. Al deze 14 pareltjes, aangevuld met demo’s enzo, kwamen dan ook op een fraaie verzamel-CD terecht, (‘Different Class’, RPM Records, 2005). Recentelijk bracht het New Yorkse label Sing Sing Records een soortgelijke vinyl-selectie uit op dubbel-LP. Ik zeg: gun je zelf ook eens wat materialisme en koop dat spul!
“The song that gave the best punk band in Belfast their name,” maar dat terzijde.
Nog even wat interessante Jook-weetjes:
– In Jook zaten twee leden die beiden voorheen in John’s Children speelden, je weet wel de beruchte 60s band waar ook Marc Bolan uit voortkwam.
– Jook hebben hun naam van het Gene Chandler-hitje “The Juke of Earl”. (Juke = Jook natuurlijk).
– Jook zweert dat The Bay City Rollers het imago van hen gejat hebben (maar dan met een hoop schotse ruit eraan toegevoegd), na een ontmoeting in Edinburgh.
– Een ander lid van The Jook was Trevor White die kort na het opdoeken van Jook in Sparks terechtkwam en daarna als solo-artiest zowaar een UK-hitje had: Crazy Kids uit 1976, eigenlijk een oud nummer van Jook.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=4E_IMMVUuz4]
Hoe vind je mijn nieuwe jumpsuit? Trevor White solo, met dank aan de Nederlandse televisie. Helaas, helaas, helaas, helaas, bestaan er van The Jook geen levende beelden. Ook (nog) niet van hun recente reünie, helaas.
Ja okay, The Jook binnenkort op Le Guess Who dus. Als onze machtige arm dat wil, dan gebeurt dat ook! Voor de gein checkte ik net effe de komende LGW-editie: 14 acts daarvan blijkt deze jongen al eens eerder gezien te hebben. Dus in het kader van een gewenste, wat originelere LGW-programmering roepen wij in koor: WE WANT JOOK !! WE WANT JOOK!!
(thanx to Jeroen V. who turned me on to this band in the first place)
Comments
Related Posts
Le Guess Who, Dag 4: is Model/Actriz de nieuwste rock-sensatie? →
Le Guess Who, dag 3: de levenslust van ESG maakt indruk →
Dag 2 van LGW: Palestina brengt de boel in beroering →
