15 knotsgekke feiten over Nick Lowe (part 3)

12) Met alle aandacht voor zijn verleden zouden we bijna vergeten dat de sluwe vos al jaaaaren terug veranderde in een grijze eminentie van het klassieke soort. Een singer-songwriter zoals dat zo plechtig heet, zo’n meneer waar je automatisch ‘u‘ tegen zegt als je ‘m tegenkomt. Een tweede leven voor Nick dus. Maar, zoals ze zeggen.. the hair may be white, the voice is still gelled up and blow dried dark brown.

Zoals gisterenavond ook bleek in De Leeuwenbergh Kerk, waar we getuige waren van een prima-de-luxe optreden van de meester. Charmant, gezegend met een loepzuivere stem, qua bereik al even geolied als zijn heupwerk. A witty guy, met gevatte opmerkingen tussen de nummers door, verpakt in pakkend gitaarspel …nog immer luchtig doch smaakvol, nog immer gevoelig doch venijnig, met als hoogtepunt (vond ik) zijn vertolking van Elvis Costello’s Alison, helmaal op het eind.

Een Engelsman en zijn optreden: koppie thee op het podium!

Ronduit shockerend was zijn mededeling dat hij ooit, in 1973, al eens eerder optrad in Utrecht. Dat was met Brinsley Schwarz, in een rockclub mompelde Nick. Vermoedelijk is dat RASA geweest. Iemand die het weet?

13) Zouden we ook bijna vergeten dat Nick als producer zijn stempel heel stevig drukte op de vroege carrière van señor Costello. Vijf LP’s en heel zootje singles, allemaal geprodjoest door oom Nick.

14) Maar wie was er toch verantwoordelijk voor vrijwel al die fraaie hoesjes? Dat is er maar één: BARNEY BUBBLES. Een zonderling figuur, voortkomend uit de Londense 60s underground scene. In de vroege jaren 70 deed hij van zich spreken met zo’n beetje al het artwork voor HAWKWIND. Later kwam hij voor STIFF te werken als een soort van staff-designer (met Nick als staff-producer!). Daar was hij verantwoordelijk voor praktisch al het grafische ontwerp (inclusief posters, advertenties, etc).

Na zijn tragische zelfmoord in 1983 is er pas sinds een jaar of vijf sprake van officiele erkenning voor dit genie. Niet alleen in de vorm van een prachtig boek, maar ook zijn er overzichtstentoonstellingen in de UK. Je kan dus wel stellen dat zijn werk langzaam maar zeker museum-fähig is geworden. Een soort Peter Saville avant-la-lattre, wellicht?

Go Barney go! (foto uit boek)

15) Nog meer leuks te melden over Nick? Ja hoor, zat! Neem nou zijn tweede solo-plaatje. Dat was een ep en heette Bowi. Maar waarom was dat ding nou eigenlijk Bowi getiteld? Omdat Bowie net een plaat uit had die ‘Low’ heette natuurlijk! Een jaartje later haalde Nick dit geintje nogmaals uit toen Graham Parker’s band The Rumour (met twee ex-leden van Brinsley Schwarz erin) een eigen, Nick-geproduceerde plaat uitbracht met als titel Max. Die titel sloeg weer terug op…. Rumours van Fleetwood Mac. Lachuh toch?