Avonturen in LA, pt 5: Burgerama Four, the sequel

Okay, we gaan gewoon door met Orange County’s Cultural Revolution, oftwel het jaarlijkse festijn van Burger Records genaamd Burgerama. De geruchten gaan overigens dat dit onmogelijk een spontaan gebeuren van een stel enthousiaste kereltjes kan zijn , hier MOET wel groter geld achter zitten (van platenmijen die hier toekomst in zien bijvoorbeeld). Wij onthouden ons van stemming.

Curtis hangt de slappe was buiten

Pakken we de draad weer op en nemen we de tijd om CURTIS HARDING (Burger Records recording artist tenslotte) de maat te nemen. Nou, Curtis staat nog net zo zelfverzekerd op het podium als een half jaar geleden in Ekko, alleen hij heeft nu een grotendeels nieuwe band om zich heen verzameld; drie black guys (w.o. een trompettist) en drie white guys. Night Beats-gitarist Danny is uit de samenstelling verdwenen (hij is wel in de zaal aanwezig!) en vervangen door een meer jazzy-spelende cat. Muzikaal is de scherpe garage-rand er nu duidelijk vanaf. De band zet nu in op een vertrouwd soul/jazz idioom, en de nummers met de Black Lips- en Night Sun-beginselen worden nu bewust afgezweerd, zo lijkt het. Kortom: Curtis bekent kleur & dat is zijn goed recht. Alleen is het verdomd jammer dat het deze slappe kant opgaat. Dit kunnen we dus voortaan gevoegelijk overslaan en Curtis kan meteen door naar North Sea Jazz. Hey, maar waar is die andere kanjer uit Ekko, Benjamin Booker gebleven dan?

Coathanger Stephanie wordt bij Weezer het podium opgesleept

Coathangers, na afloop van hun gig nog even speciaal voor de K-zaag fotograaf fleurig omgekleed (okay sorry folks, is niet meer dan een hitsig fantasietje)

Een andere LGW-2014-ontdekking speelt vandaag buiten op het grote podium. Het zijn de drie rauwe, immer in het zwart geklede chicks van THE COATHANGERS. Hoewel hun muzikale beperkingen obvious zijn, houden ze zich met gemak staande tussen al het macho-geweld onstage & en dat is al knap op zich. Net als in Utrecht gaan de dames volledig uit hun bol met de meest primitieve uitingen denkbaar (gillen, schreeuwen, krabben, porren ,bijten….en alle muzikale equivalenten daarvan). Hun versie van Sex Beat hakt erin als een bijl op een zeehondenbaby en als Stephanie de beroemde regel “we can fuck forever but you’ll never get my soul” zingt, dan geloof je haar op haar woord, nog meer dan die van Jeffrey Lee zelf! Later die avond zou Stephanie nog het podium opgesleept worden bij WEEEZER, maar dan is weer een ander verhaal…

White Fence in de grote zaal

Een andere oude LGW-favoriet (we blijven aan de gang) is WHITE FENCE, die heavy no-bullshit LA-gitaarband die zich ooit vernoemde naar een criminele jeugdbende. Voorman Tim Presley ziet er zoals altijd bijzonder stijlvol uit met zijn 1967-mod-kapsel-en-kledij en zijn slangenmensgitaarspel, waarbij hij zijn instrument hoog opgegespt heeft en het ding als een fluwelen mitrailleur behandelt. Drummer Nik Murray is weer terug op zijn oude nest (na een tijdelijke job bij Thee Oh Sees) en hey, die gitarist-met-die-snor, die speelde nog mee met Ty’s Sleeper-show in de Helling destijds, met witte sokken en sandalen, weet je nog? White Fence (check hun waanzinnige ‘Like That’ single nog eens eens’, wow!) behoort duidelijk tot de sterkste houders van dit moment. Wie zichzelf de tijd en ruimte gunt om zich eens te verdiepen in hunnie wordt beloond met veel moois want de muzikale flair spat er werkelijk vanaf bij deze gasten.

Leuke, nieuwe bands zijn er ook. Dan heb ik het niet over GUANTANAMO BAYWATCH. Ondanks hun geinige naam brengen ze flauwe, voorspelbare en weinig onderlegde surf dat al heel snel gaat vervelen. Wat dat betreft check ik liever met genoegen de voortgang die LA LUZ ten toon spreidt. Ook surf, en vorig jaar op Motel Mozaique vonden we het nog te blue en te slap. Gelukkig zijn de dames fanatieke K-zaag-lezers en hebben ze de kritiekpuntjes goed in de oren geknoopt. Ze komen nu goed tevoorschijn met een sprankelende set waarbij zowaar speelplezier en surfkloten doorschijnen. Een andere band die de grote zaal op zijn kop weet te zetten zijn SHANNON & THE CLAMS uit Seatlle. Een mooi voorbeeld van hoe small ook beautiful kan zijn & als dusdanig erkend wordt. En dat ondanks de flink irritante aanwezigheid van KING KHAN. De King is zo verguld van een stompzinnige opblaaspop dat hij dat ding overal met zich meesleept en werkelijk niet van het podium te slaan is, niet bij de BLACK LIPS en ook niet bij Shannon. Iemand had hem toch gewoon een schop onder zijn bruine hol kunnen verkopen?

Speciale vermelding nog voor de vrolijke chaos van ARIEL PINK, zeer gewaagd wat hij al improviserend durft voor te zetten. En ook svp aandacht voor VISION, een East LA-postpunk band. Deze chicano’s begonnen ooit met wat expressieve Britpop-oefeningen maar zijn nu als het ware in hun schulp gekropen met een naar binnen geslagen soort desert-rock waarbij de echo’s doorklinken van Greg Sage en zijn Wipertjes. Dat belooft wat! Ook bijzonder zijn THE GARDEN, maar dat wisten we al. De tweelingbroers/ fotomodellen vormen hier in hun thuisbiotoop kennelijk een dusdanig aantrekkelijke partij voor het vrouwelijke geslacht dat ze een ware schare gillende bakvissen achter zich aan weten.

John Wesley Coleman

En JOHN WESLEY COLEMAN dan, een original Austin, Texas loser die nu via Burger zijn reeds 8^e soloplaat (‘The Love That You Own’) afscheidt. Daarop staat veel bezonnebrild leed, veel in alcohol gedrenkt saxofoongehuil van een rock n roll-veteraan die zijn wrakkige sporen reeds meer dan verdiend heeft. Dus wat krijgen we live? Treurige party-muziek met teksten die op alledaagse poëzie wijzen, en verder: ‘the sound is lose, the band is tight..’ En zo vallen er nog wel meer op het eerste gezicht innerlijke tegenspraken te bespeuren….Intrigerend en saai tegelijkertijd…

En het gaat maar door he, dit is binnenkort alweer