The Coathangers: hele leuke meiden, best wel aardige liedjes

Al dertien jaar zijn ze aan het aanploeteren nu, The Coathangers uit Atlanta, Georgia. Na aanvankelijk op sleeptouw genomen te zijn door hun plaatsgenoten The Black Lips, moeten de drie girls het sindsdien alleen zien te rooien. Dat gaat ze goed af, met een bewonderenswaardige vastberadenheid en met onverdroten steun van het Seattle indie label Suicide Squeeze zijn ze vrijwel non-stop op wereldtournee en hebben ze inmiddels ook al vijf studio LP’s op hun naam staan, evenals een hele stoot 45s. En dan is er nu ook nog een live-album uitgekomen.

Nieuwe plaat

Zoiets hou je natuurlijk alleen maar vol als je vriendinnen voor het leven bent met elkaar, en dat zit bij de Coathangers wel snor. Ze kennen elkaar nog uit de tijd dat ze in barretejes en in vintage kledingwinkeltjes werkten, back home in Atlanta. Sindsdien rellen ze erop los zodra er een podium in zicht komt. Lekker punken, ruige teksten en ‘shots’ innemen, een onvervalste DIY-attitude helpt ze daarbij. Een echte feelgood party-band, daarmee heb je the Coathangers goed omschreven, vind ik.

Het optreden in Db’s is hun enige in Nederland. Voor dB’s is het bovendien bijzonder want het is een van de weinige keren dat ze een band uit de Mojo-stal binnen de poorten hebben. De meiden nemen hun optredens serieus want – en dat zie je zelden- middels zelfgesponsorde facebook aankondigingen roepen ze het publiek op om te komen: “UTRECHT: We will be there in a week! Let’s do this….!!!!” of: “Europe Tour 2018 resumes on Wednesday in one of our favorite towns, Utrecht …hope to see you soon!”

Toen in de Moira

De ladiez weten waar ze het over hebben want vier jaar terug al maakten The Coathangers hun Utrechtse (en Nederlandse?) debuut tijdens LGW, in het zaaltje van de Moira. Grappig stelletje. Een beetje cartoonesk kwamen ze over. Ze gingen in het zwart-wit gekleed en noem(d)en zich Rusty, Minnie en Crook Kid, de punky nichtjes van Kwik, Kwek en Kwak. Wij hier op de Zaag waren behoorlijk onder de indruk toen: ‘Wow, wat een waanzinnige band is dit! Totale toewijding. Gillen, schreeuwen, schelden en grommen, alle kanalen open voor de oerdriften, gekte bezweren door er aan toe te geven,’ schreven we.

Vorig jaar mei waren ze een tweede keer in de Domstad te aanschouwen, dit keer in dB’s. Dat was op een doordeweekse zondagavond en daar hoort gewoonlijk geen uitzinnige sfeer bij. Zaal en band wisten elkaar die avond dan ook slecht te raken, de vonk ontbrak. Kortom: tijd voor revanche!

Vanavond staan ze opnieuw in Db’s, dit keer hebben ze gepersonifieerde witte overalls aan. ‘Rusty,’ ‘Minnie’ en ‘Crook Kid’ staat er op de ruggen ervan gespoten. Met name gitariste Crook Kid is een knappe verschijning, maar mijn favo Coathanger is toch drumster Rusty. Berg je maar als zij eenmaal begint te zingen! Een kop groter dan de rest is ze, een getatoeëerd beest met de stem van Tom Waits en de armen van Theo Janssen. En denk maar niet dat die bandnaam van hun alleen maar ‘knaapjes’ betekent, want wat lees ik op Wicky de Pedia? ‘The name “Coathangers” refers to a method of self-induced abortion and was chosen for its irreverent vulgarity.’ Nou zeg, goh …Maar: ‘The Coathangers are pro-choice’ staat er ter geruststelling achter. Oef, gelukkig…

Gisteren in dB’s. ‘Squeekie Tiki’ is het laatste nummer voor het toegift. Crook Kid is met een knijpspeelgoedje het publiek ingesprongen.

Niet alleen de band heeft er zin in vanavond, ook de volle zaal tintelt van vrolijke verwachtingen. Het feestje kan beginnen dus. Opvallend: in vergelijking met toen in de Moira staan ze beheerst op de planken, de aandacht ligt nu bij het goed spelen van hun liedjes. Deze zijn simpel van opzet en kort van duur, niks mis mee natuurlijk. Sommige tunes zijn echt catchy, die steken er bovenuit met meezingbare refreintjes en soepel rockende gitaarloopjes. Maar gaandeweg wreekt zich het feit dat de dames ondanks die vijf LP’s niet genoeg songs hebben die er echt uitknallen. Niet alle nummers zijn even goed, zo simpel kan het soms zijn. Pas helemaal op het eind gaat het publiek echt los. The Coathangers komen dan zuinigjes terug voor één kort nummertje en daarna is het schluss. Gemiste kans vind ik want op dat moment hadden ze de zaal in hun zak! “Het zijn geen Headcoatees,” merkt een trouwe bezoeker na afloop droogjes op, en daar kan ik niks tegenin brengen

Als een paar uurtjes later het publiek al grotendeels naar huis is en ik ook maar besluit mijn biezen te pakken, zie ik de meiden buiten bij het toerbusje staan. Ze hebben de grootste lol en kwekken er vrolijk op los. Ik zei toch: vriendinnen voor het leven. Op facebook hebben ze dan al een nieuw bericht geplaatst: GERMANY: We love you, and can’t wait to see you!

Zetlijst