Dag 261 van de Invasie, Dag 2 van le Guess Who

Dag 2 begint in ‘hang-out’ Het Kapitaal. En inderdaad, zo’n hangplek is goedgekozen door de organisatie. Er hangt een toffe, lekkere losse sfeer, er is altijd wat te doen in deze print-workshop en de mensen zijn aardig. Uit NYC komt DREAMCRUSHER. Twee black brothers met dreads. Hun muziek zou je ‘popmuziek’ kunnen noemen maar dat is dan voornamelijk omdat er af toe in de verte restanten van bassen, drums en menselijke stemmen in hoorbaar zijn. Voor de rest is het één lange apocalyptische onderbuik-brom, nog benadrukt door het feit dat werkelijk de hele tent onder de rook gezet wordt, je ziet geen hand voor je ogen. In dit spookhuis kunnen we nog net ontwaren dat de twee elkaar een paar keer innig omhelzen, en dat kan goed kloppen want ‘queer’ zijn is een item bij dit duo, volgens de LGW-website. Tegen het eind komen de emoties eruit. Dan stapt 1 van de 2 het publiek in, belaagt hij een toeschouwer en horen we hem zaken uitschreeuwen als “I feel the pressure!”. Indrukwekkend? Nee. Memorabel? Ja.

*Des nachts speelt Dreamcrusher nogmaals, nu in de Pandora en nu met stroboscopen. ‘Goddamn Pandemonium. Black Queer Vengeance to the top,’ appt iemand mij*

Een supergave nieuwe plaat, interviews in de landelijke media’s, een vijfballenrecensie in de Volkskrant én een gepland optreden tijdens LGW…. Alle ingrediënten zijn aanwezig om van hun optreden in de Ronda (!) een groots doorbraak/triomfoptreden te maken. Alleen… dat gebeurt niet. PERSONAL TRAINER zagen we voorheen al een paar keer aan het werk. Goeie en vrolijke band, altijd creatief in de weer, elke keer weer anders. Lekker rellen, rommelen en rotzooien op dat podium, en verdomd, het publiek vindt het nog leuk ook, Centraal figuur in deze Amsterdamse zevenmansband is Willem Smit, een jong naar ons hart. Net als bij Tim Knol verschijnen er blosjes op zijn wangen zodra alles gesmeerd gaat lopen. Het soort blosjes dat dorpsjongens krijgen wanneer ze er helemaal op eigen houtje in geslaagd zijn om een losgebroken koe terug het weiland in te jagen. Maar in de Ronda wil het maar niet gesmeerd gaan lopen. Niet dat dat aanwijsbaar aan de muziek ligt want die is prima te pruimen, de band heeft duidelijk keihard geoefend. Maar onervarenheid speelt hen parten. Een spanningsboog ontbreekt en misschien is het toch niet zo slim om te openen met hun prijsnummer ‘The Lazer.’ De vroege aanvangstijd van 19.00 uur helpt ook niet mee, zeker niet voor het LGW-publiek waarvan de gemiddelde leeftijd nu toch wel tot onrustbarend hoogtes begint te stijgen. Arme Willem… op het schild gehesen en op een voetstuk geplaatst, en nu staat hij er alleen voor. Op het enorme, hoge podium van Ronda komt hij erachter that it’s lonely at the top en dat rellen in je eentje een lastige zaak is. Waar zijn mijn vriendjes gebleven lijkt hij te willen uitroepen. Maar die vriendjes zijn lekker in Mokum achtergebleven, die hebben wel wat beters te doen dan naar Uutje af te zakken. Hem rest niets anders dan aan het eind van het optreden het publiek zijn rug toe te keren en zijn broek te laten zakken. Godzijdank blijft de onderbroek omhoog. Een beleefdheidsapplausje is alles wat hem gegund wordt.

*En nog 3 x Personal Trainer (foto’s Anne-Marie van Rijn)*

In dezelfde zaal is het even later tijd voor DRY CLEANING. Niet echt iets nieuws meer want een half jaar gelden waren ze nog bij ons op clubtour. Binnen de huidige bonanza aan Britse postpunk-bands onderscheiden zij zich eigenlijk enkel vanwege hun zangeres Florence Shaw. Zij is het lekker weirde meiske dat op haar vorige school altijd gepest werd. Stokstil staat zij nu voor de microfoon. Een beetje afwezig en een beetje lijzig oogt zij. Lang sluik haar ontneemt ons het gezicht op haar gezicht. Haar ogen laat ze af en toe vreemd rollen en met haar handen staat ze onwennig te frutselen. Haar teksten declameert ze meer dan dat ze zingt, terwijl de band (en dat is eigenlijk in een notendop de hele Dry Cleaning-truc) alsmaar onverdroten doorspeelt. Die band is nu uitgebreid met een vijfde persoon die afwisselend de gitaren stemt en mopjes meespeelt op gitaar en synth. De drummer gaat op het eind een stukje saxofoon blazen en Sharon zelf bespeelt op een gegeven moment een melodica met zo’n slangetje in d’r mond. Dit zijn allemaal pogingen om er wat meer variëteit in te gooien natuurlijk Maar ja, eerlijk gezegd merk ik dat ik alweer een beetje klaar ben met deze band. En het publiek? Die kijkt, net als bij Personal Trainer, vooral de kat uit de boom. Zelfs zoiets als een gezellig moshpitje is uit den boze vanavond.

*En nog 4 x Dry Cleaning (foto’s: Anne-Marie van Rijn)*

In een bomvolle De Helling staat TREES SPEAK. Wat ik ervan gehoord heb klinkt hun ‘psych-postpunk-kraut’ alleraardigst dus wil ik het er – helemaal in de avontuurlijke spirit van LGW- wel op wagen. Bij de merch-table liggen een paar LP’s van hen, uitgebracht via het Soul Jazz-label, en dat is een kwaliteitsgarantie op zich. Maar wat een sof, zeg. Vijf gesoigneerd geklede heren die in het halfduister anoniem staan te zijn. Ze brengen een serie instrumentale acht-minuten-nummers die maar niet weten te intrigeren. In hun midden staat prominent vooraan een zangmicrofoon opgesteld zonder iemand erachter, alsof ze zo zelf ook willen benadrukken dat een frontpersoon node gemist wordt. Maar na een lang half uurtje neemt plots een zangeres daarachter plaats. Een knappe jongedame, teksten heeft ze niet, ze zingt enkel van je ‘ooh’ en van je ‘aah.’ Kortom, een nogal leeg en hol gebeuren, je vraagt je af waarom zoiets helemaal uit Arizona overgevlogen dient te worden. Vindt LGW het milieu niet belangrijk ofzo?

Nee, achteraf gezien had ik verdikkeme misschien beter naar de Janskerk kunnen gaan. Want daar spelen THE STAPLES Jr. SINGERS. Met de echte, klassieke Staple Singers hebben ze niks van doen dus hun naam is nogal verneukeratief. Deze Staples jr. Singers hebben ooit eens in 1975 (!) een aanstekelijke gospelplaat “When Do We Get Paid?’ uitgebracht (op discogs doet-ie dik 700 euro) en sindsdien niets meer ondernomen. Maar diezelfde plaat werd onlangs heruitgebracht door David Byrne op diens Luaka Bop label en zie, nu is daar de herwaardering. En die valt in Utrecht weer heel mooi samen met de grote gospeltentoonstelling die thans gaande is in het Catharijneconvent, al vernam ik dat een stukje geschiedvervalsing en een staaltje ‘alternative facts’ daar ook plaatsvinden. Men wil ons namelijk doen geloven dat gospel vooral een vrouwending was/is. Hallelujah, echt weer iets van deze tijd!