De hitparade van The Wedding Present

Afgelopen woensdag deed The Wedding Present Utrecht aan voor de Europese toer van Hit Parade, hun singleproject uit 1992. Altijd leuk natuurlijk als David Gedge en zijn band in je stadje komen spelen. Ik naar De Helling dus.

The Hit Parade, natuurlijk verkrijgbaar in een mooi doosje

The Wedding Present was een van de eerste indiebands die op het lumineuze idee kwam om oude plaatjes live te recyclen. Slim, want de studerende fan van twintig jaar geleden is nu vaak een gearriveerde familieman met midlife crisis, die bereid is zijn geld in allerlei heruitgaves van plaatjes te steken (liefst op vinyl!) in de hoop weer een stukje van zijn jeugd terug te kopen.

Derde single, derde keer bij TOTP in 1992

Twintigjarige jubilea van plaatjes zijn voor The Wedding Present steeds de aanleiding voor een recycle toer. In 2007 deden ze een George Best toer, in 2009 deden ze een Bizarro toer, in 2011 een Seamonsters toer en nu dus de Hit Parade toer. The Hit Parade uit 1992 is trouwens niet eens een echt album, maar een verzameling van twaalf singles die in 1992 maandelijks uitkwamen. Op het B-kantje stond steeds een cover. De singles zorgden ervoor dat David en zijn band in 1992 maandelijks te gast waren bij Top Of The Pops.

Wat ik leuk vind aan The Wedding Present is dat ze niet zijn blijven hangen in hun oude werk. De band bestond even niet tussen 1997 en 2004 (of beter: David begon een andere band onder de naam Cinerama), maar vanaf 2005 heeft de band alweer drie toffe platen gemaakt, waarvan de “come-backplaat” Take Fountain uit 2005 mijn persoonlijke favoriet is. Van die platen spelen ze gelukkig menig liedje. De recycleconcerten van The Wedding Present bestaan dus niet alleen uit liedjes uit de tijd dat je wat strakker in je vel zat, maar ook uit relevante nieuwe plaatjes.

De opwarm-DJ had dat minder goed begrepen. Het leek of zij een selectie draaide van K-Tel’s Best Of 80s Indie-inkoppers. Je weet wel: Under The Milky Way, Love Like Blood en (godbetert) Eisbär. Hang The DJ was beter op zijn plaats geweest. Gelukkig doorbrak de band dit gemakkelijke en misplaatste jeugdsentiment door te openen met het fijne Interstate 5, dat gewoon uit dit decennium stamt.

David had weer eens een geheel nieuwe (en jonge!) band om zich heen verzameld. Niks op aan te merken. Integendeel: de gitarist wierp na een paar nummers de schuchterheid van zich af en speelde strakke solo’s en de dame op bas was niet alleen een plaatje om naar te kijken, maar zong en speelde alsof ze alsof ze er twintig jaar geleden ook bij was.

Niet tijdens het eten kijken

Na wat opwarmnummers uit het brede repertoire begon de band aan de hoofdschotel: de nummers van The Hit Parade, die David soms kort introduceerde. Met die introducties nam hij ons mee door de maanden van het jaar 1992. Daarbij ontraadde hij ons met klem om de video bij het nummer Love Slave nog eens te bekijken. Thuis meteen niet gedaan natuurlijk en ik snap nu waarom ik dat ding nooit voorbij heb zien komen op MTV.

Het toetje

Hoogtepunt van de avond was het straf gespeelde The Queen Of Outer Space uit november 1992. Daarna was er nog de kerstsingle en een toetje en zat het concert er alweer op. Nou, bijna dan, want dertig seconden na het wegsterven van de laatste noot stond David met bezwete kop bij het merchstandje en hij bleef daar geduldig met een ieder die dat wenste een praatje maken, totdat hij de laatste bezoeker had uitgezwaaid. Natuurlijk heb ik zelf ook nog een slap lulpraatje met hem aangeknoopt, maar hij gaf geen krimp. Een Ware Artiest! Volgend jaar is het twintig jaar geleden dat het wat ondergewaardeerde Watusi verscheen. Ik verheug me u al op het weerzien met David en zijn leuke bassiste.