Echo & The Bunnymen ook al voor het laatst in Tivoli

Gisteravond stond er in mijn kraantsjie een recensie van De entertainer, de Nederlandse versie van een klassiek Brits toneelstuk over een komiek die ver over zijn top is, maar verzuurd en vreugdeloos zijn dingetje blijft doen. Dat riep natuurlijk onmiddellijk een associatie op met de band en zijn zanger die ik later die avond zou gaan bekijken in de Tivoli. Een band die zijn hoogtepunt al jaren achter zich heeft, maar desondanks toch maar blijft toeren en toeren. Gewoon, omdat band noch roadies iets anders kunnen. Geeft niks, natuurlijk. Bij de Rolling Stones zeurt daar ook niemand over. Maar ik moet toegeven dat ik niet onbevooroordeeld dat krakkemikkige zaaltje betrad.

Voor ik het vergeet te vertellen, de band in kwestie is Echo & The Bunnymen. Zelf ben ik niet heel bekend met hun repertoire. Het is zo’n band waar ik best groot liefhebber van zou willen zijn, maar waar de muziek maar niet aan mijn smaak wil blijven hangen. Waarschijnlijk komt dat gewoon omdat ik net te jong ben om de gloriedagen van de band meegemaakt te hebben. Het feit dat gisteren het complete, geheel in het zwart gehulde publiek minimaal vijf jaar ouder was dan ik bevestigt dat.

Scouse crooner

Toch viel het gisteravond alleszins mee. De reden daarvoor was dat de band gewoon goed speelde, maar vooral omdat Ian MacCulloch een frontman naar mijn hart blijkt te zijn. Gisteravond kwam ik tot de ontdekking dat niet Ian Brown het grote voorbeeld was voor Liam Gallagher, maar dat beiden gewoon goed afgekeken hebben van de schijt-aan-alles-houding van McCugchel. Niet alleen kondigde hij vrijwel alle nummers lekker cocky aan als classic, of tenminste semi classic (ja, ook de nummers van het nieuwe album, dat het beste album ooit schijnt te zijn), hij negeerde ook lekker de Europese regelgeving door zo’n beetje om het nummer een verse peuk op te steken. Tussendoor trakteerde hij ons van tijd tot tijd op onnavolgbare “stories” in lekker vet scouse accent.

Ians nonchalante houding betekent niet dat hij er met de pet naar gooit, hoor. Integendeel: de man is ondanks flink wat jaartjes seks + drugs + rock + roll verdomd goed bij stem. Het register is wat lager dan begin jaren tachtig, maar daardoor heeft hij wel mooi het geluid van een crooner, dat ook nog eens veel beter bij zijn leeftijd past.

Mijn vrees dat ik oog in oog zou komen te staan met een muzikale versie van De entertainer bleek dus volkomen ongegrond. Maar waren er dan geen minpuntjes? Jawel: geen der toegiften voegde veel toe aan de reguliere set en die flauwe potpourri waarin de band een eigen nummer verweefde met Walk On The Wild Side en Midnight Hour had wat mij betreft best achterwege kunnen blijven.

Lekker bandje hoor

Was er verders nog te melden? Ook jawel: namelijk dat Rats On Rafts, die het voorprogramma deden, nog steeds een van de beste bands van Nederland blijken te zijn. Gehuld in slobbertrui bracht de band in een dik half uur ongeveer vier nummers, waarin zij het experiment allerminst schuwden. Er zat ook nog wat nieuw werk bij, dat gezellig motorikkerig klonk. Snel een nieuw plaatje graag jongens en liever niet met De Kift (ook niet met The Ex a.u.b.).

Verder leerden we dat het echt niet leuk is om bij een disco te zijn waar én alleen maar ouderwetse muziek te horen is én waarbij alleen maar oude mensen zijn die ook nog eens ritmisch gaan bewegen. Wij hadden onze hoop nog gevestigd op St. Paultje met zijn Pop-O-Matic, maar de jonge mensen wilden niet op komen dagen vóór onze bedtijd. En gelijk hebben ze natuurlijk.