Geweldige derde dag van LGW!
Nadat op vrijdag al twee 3voor12-sessies gecancelled waren met THE GROWLERS en KING GIZZARD, blijkt op zaterdag in het Mirliton Theater dat ook CLOUD NOTHINGS hebben afgezegd. Dit keer gaat het om ‘stemproblemen’ van de zangert. OUGHT spelen wel, een leuke band. Vanwege de bijna voelbare nerveuze energie die ook het grotestadsleven zo kenmerkt krijg ik al gauw last van associaties met eind jaren ‘70 frontsoldaten als Tom Verlaine, Richard Hell en Davin Byrne. Komen deze gasten soms ook uit NYC? Effe checken: nee dus, uit Montreal.
Ought
Buiten op het terras interviewtje met COLIN NEWMAN van het legendarische Wire. Aardige man, charmant, Brit natuurlijk, ging over zijn samenwerking met Swans.
De Dom. Met op de voorgrond Colin Newman
Daarna nog twee USA-bands gezien waarbij je je moet inspannen om te bedenken waarom de organisatie hen in godesnaam uitgenodigd heeft. BRONCHO gaat nog wel, maar LIQUOR STORE is gewoon domme punkrock gespeeld door vier domme gasten, ondanks de soms wel mooie, dubbel gespeelde gitaarsolo’s aan het eind zowat elk nummer. Vervolgens ook nog een stukkie van HARRY MERRY meegemaakt in Cafe De Bastaard (rij voor de deur!), het zaaltje vindt het prachtig.
Juan Wauters (rechts)
Dan is het tiet voor het avondprogramma. In Ekko is het meteen bingo met JUAN WAUTERS, zoals hier eerder gemeld een Uruguyaanse immigrant die ooit in NYC terecht kwam. Aanvankelijk zat hij in een indie-band, vervolgens ging hij solo. Uit sommige films kennen we dit soort typetjes wel: de kleine man die alles van de zonnige kant beziet, de onverwoestbare optimist met een onbegrensd vertrouwen in de goedheid van de mens. Zo’n figuur is Juan Wauters. Met zijn tweeën staan ze op het podium. Allebei witte gympies, zwarte pantalons, Hawaii bloesjes, kolderieke sprongetjes makend, akoestische gitaren… De muziek is aanstekelijk, ontwapenend, catchy. Het aanwezige publiek wrijft zich nog eens in de ogen, zich afvragend of ze nou naar het latino broertje van Jonathan Richman of naar het leipe broertje van Luis Suarez staat te kijken. De uitsmijter komt op het eind als hij met een Spaans accent kwiek opmerkt: “This is my first time in Utrecht, a beauitful country!”
Coathangers in Moira
In de bossen rond Atlanta Georgia schijnt onlangs een totaal verwilderd groepje hippie-kinderen aangetroffen te zijn, alle drie meiden. Ze hielden zich in leven met jagen en verzamelen, en hielden er een compleet eigen taaltje op na, compleet met een raar soort gromgeluiden. Het schijnt dat ze de gewoonte hadden om leuke jongens niet aan te spreken met een dom smoesje, maar ze gewoon meteen neer te knuppelen en aan de haren mee te slepen naar hun grot. Na de dagelijkse berenjacht schijnen deze meiden met wat gevonden gitaren aan de gang gegaan te zijn en ontwikkelden zo een heel eigen, gruwelijk soort primitieve punkrock. En ze noemden zich The COATHANGERS… Het zijn deze meiden die zaterdag in de Moira staan. Wow, wat een waanzinnige band is dit! Totale toewijding. Gillen, schreeuwen, schelden en brommen, alle kanalen open voor de oerdriften, gekte bezweren door er aan toe te geven. Ik zeg: nu al legendarische show!
Hele andere koek is het bij de Spaanse meidenband THE DEERS die in Ekko spelen. Alleen hun laatste nummertje hoor ik nog (‘Davy Crocket”), maar genoeg om ze te kunnen plaatsen: knappe meiden, charmant klungelig, lekker veel lachen…. Nederlanders houden van underdogs en mannen vinden zoiets leuk om naar te kijken. Maar mannen krabben zich na afloop ook op het achterhoofd, en snappen dan niet meer waar ze zojuist nou voor hebben staan juichen.
Go Benjamin go!
Vervolgens de hoogste tijd voor twee black brothers, beiden afkomstig uit de zuidelijke staten van de USA en beiden begeleid door een blanke band. BENJAMIN BOOKER verrast totaal met een waanzinnige rock-show, met soms The Jimi Hendrix Experience-achtige allure. De gitaar met zijn tanden bespelen zit er nog niet in en ook de fik gaat er nog niet in, maar verders… Alle songs lijken achteloos uit de mouw geschud, rasmuzikanten dus. Alles gaat steeds gepaard met enorme doses souplesse, energie, verve en flair. Echt fenomenaal dit. Nu nog gauw zijn debuut-album binnenhalen. Benjamin Brooker rules!
Curtis Harding
CURTIS HARDING heeft vanwege budgettaire redenen zijn blazers en dameskoortje thuisgelaten, maar in Ekko missen we dat voor geen meter. Lekker uitgeklede soul is het resultaat en deden/doen Booker T & The MG’s en Reigning Sound het ook niet zonder blazers en dames? Gesterkt door zijn stadgenoten en goede vriendinnen The Coathangers die vooraan bij het podium staan te rellen, gooit Curtis er een zelfverzekerde show tegenaan. Met gitarist Danny Lee Blackwell van de Night Beats in de gelederen is een garage-ondertoon verzekerd. Mooi om te ervaren hoe een bijna uitgestorven gewaand genre als soul kennelijk met veel gemak weer tot leven gewekt kan worden wanneer er maar een plons jeugdige energie en power overheen gegooid wordt. Ook Curtis is een blijvertje!
Afijn, en zo kunnen we nog uuuren doorgaan. Het eindigt allemaal in een loeigezellige Moira waar iedereen zit te tetteren als een bosgod. Op dat moment komt alle live-muziek zowel mijn neus als mijn strot uit, dus die kolereherrie van ZZZ en LIQUOR STORE kan me mooi gestolen worden. Effe buiten een laatste sigaretje roken is ook niet handig bij de Moira, want vanwege een te volle zaal moet je dan eerst een half uurtje in de rij staan om binnen je jas te mogen halen…brrr, koud joh!
Comments
Related Posts
Juan Wauters is de latino-Jonathan Richman →
The Coathangers: hele leuke meiden, best wel aardige liedjes →
Ik ga op vakantie en neem mee #2 →
