Le Grand Départ? Ik ben voor Abdou!

Weten we ze nog, de jaren negentig? Die heerlijke windstille jaren tussen val van de Muur en ineenstorting van de Twin Towers? De tijd van John van Loen, Nina Brink, Liam Gallagher en Abdoujaparov om enkele nineties-heroes te noemen.

Abdoujaparov zeg je? Jazeker, het Oezbeekse sprintkanon die crashte op de Champs Elyssees, de Tashkent-Terror die door overvloedig dopinggebruik last van staartvorming had. De man die door Mart Smeets stelselmatig Abdou werd genoemd, maar Mart mocht dat ook zeggen. Zo met de Grand Départ in aantocht lichtte de naam Abdoujaparov plots op in een achterafstraatje van mijn brein. Om gekmakende maalvraagstukken voor te zijn besloot ik de naam Abdoujaparov direct te googelen.

En toen kwam ik dus heel ergens anders terecht. Abdoujaparov blijkt namelijk ook de naam van een heel aardig powerpop-punk band uit Engeland te zijn. De bandnaam doet vermoeden dat Abdoujaparov in snelwegtempo CD’s uitbrengt, maar niets is minder waar. Sinds 1998 toen de band werd opgericht heeft Abdoujaparov slechts twee platen uitgebracht en een viertal singeltjes. Slow Punk, zullen we maar zeggen.

Maar daarmee is nog niet alles over Abdoujaparov verteld. Na even verder googelen kom ik er immers achter dat de man achter deze geweldige band niemand anders is dan Les Carter, a.k.a. Fruitbat. Was dat niet die grijnzende Harry Vermeegen look a like die samen met die rare snijboon de legendarische band Carter the Unstoppable Sex Machine vormde? De man die ooit op national television de presentator van een kinderprogramma aanviel met een rugby tackle? Die een festivalverbod kreeg omdat hij iets te vaak mede-festival-artiesten on stage had beledigd? Inderdaad, the very same.

En met Carter the Unstoppable Sex Machine zitten we natuurlijk weer middenin die verdraaide jaren negentig. Ik herinner mij een concert in de Vrije Vloer, ergens rond 1991, met grote witte lichten op het publiek gericht, een dikke roadie die zich als ‘You Fat Bastard’ liet feteren, zweterige stage-divers. Zij deden muzikaal wat Jeff Koons deed met kunst; een beetje dwepen met kitsch en bombast. Very nineties indeed.

Maar vooral nadat ik for old times sake 1992 the love album weer eens beluisterde, was ik meteen verkocht. Wat een monsterachtig meesterwerk was dat! Nummers als ‘Is wrestling fixed? ‘, Suppose you gave a funeral and nobody came’, Skywest and crooked’ zijn niet alleen geweldig vanwege de titel! Het was meteen ook hun laatste goede plaat, want daarna… nou ja, gedoe, ruzie, een drummer erbij, flauwe grappen. Tot Fruitbat in 1998 een band begon die hij vernoemde naar de terminator uit Tasjkent. En die lange snijboon, Jim Bob Morrison geheten, wat is daarmee gebeurd? Dat mag je zelf lekker googelen.