Nog één keer keihard feesten met De Likt

De echte fans wisten het al: na zowat tien jaar het land rondtoeren ziet keyboard-wizard John van Beek verder doorgaan met De Likt niet meer zitten. Er is bij John thuis een kleintje op komst en tja, je weet hoe dat gaat met zwangere mannen, dan gaat er ook bij hen iets kriebelen en dicteert de bio-klok dat het de hoogste tijd is zich te gaan nestelen. Nou is John altijd al een keurige vent geweest dus erg veel verwondering wekt zijn stap nou ook weer niet. Maar verbazingwekkender is het dat nu ook frontman Jordy Dijkshoorn zélf ermee wenst te kappen. ‘Ik ben heel erg verslaafd, voornamelijk aan cocaïne’ ontboezemde hij van de week in het NRC. Door alsmaar tot het gaatje te gaan heeft hij zijn familie nauwelijks gezien de laatste jaren, en vooral dat zit hem dwars. Hij wil nu niets anders meer dan in het weekend gewoon lekker thuis zijn en ‘op mijn woonbootje een serie kijken.’ En stoppen met dat wonderpoedertje natuurlijk, dat spreekt voor zich.

Vanzelfsprekend is Jordy en John dat burgermansgeluk gegund. Tien jaar lang tenten slopen gaat tenslotte niet in je kouwe kleren zitten. Okay, in hun beginjaren werden flauwe vergelijkingen met De Jeugd van Tegenwoordig en Die Antwoord nog weleens gemaakt, en dat was niet eens onterecht. Maar gaandeweg ontwikkelde De Likt zich tot een eigenzinnige en unieke act. Met opzwepende elektro-stuiterbiets gecombineerd met originele Nederlandstalige teksten, steevast uitgevoerd in een sappig en knauwend Rotterdams accent, wist het trio zich danig te onderscheiden. En nu is dat alles afgelopen. Een derde en laatste album, toepasselijk getiteld Ctrl-Alt-Delikt, is net een week uit en een afscheidstournee is op touw gezet. Er volgt nog een vijftiental optredens waarna per februari 2023 De Likt definitief voltooid verleden tijd is.

*Mooie hoes ook: Ctrl-Alt-Delikt*. De plaat lag al twee jaar noodgedwongen op de plank, vanwege de pandemie

Deze jongen prijst zich gelukkig dat hij De Likt in hun opmarsperiode eens aan het werk mocht zien. Op het Neude was dat, in zo’n gammele tent van Tweetakt. Een wilde boel was het ook toen al. De tijd gaat snel en mijn paden en die van De Likt kruisten zich sindsdien niet meer. Maar nu hun einde nadert leek het mij bij wijze van ‘alles een plekje geven’ een goed idee om ze nog éénmaal aan het werk te zien. Een kaartje had deze luiaard echter nog niet ingeslagen. Maar verdomd, heel toevallig zag ik van de week (eerlijk waar!) Jordy over de Meent fietsen in Rotterdam. Ik weet niet wat het was, het leek wel of zijn plotse verschijning een soort van persoonlijk appèl aan mij was om toch vooral in actie te komen. Alleen al dat intrigerende uiterlijk van hem: het haar a la Jules Deelder strak achterover gekamd tegen zijn schedel geplakt, een dun geniepig snorretje, korte broek met bretels, bizar getatoeëerde onderbenen, rijdend op een klein wit opvouwfietsje…. Dus hop, geen dralen meer, een ticket voor Pandora is dan met gezwinde spoed aangeschaft!

Volgens de Tivoli-aankondiging zou het feestgedruis afgelopen donderdag om 20.00 uur aanvangen. Maar eenmaal de roltrappen bestegen blijkt men eerst nog een voorprogramma ~voor ons in petto te hebben. Een niet aangekondigde deejay gooit er hoppekee-wat-kan-jou-het-schelen, het avondmaal was nog maar net achter de kiezen, meteen maar wat loeiharde trap- en drum & bass-gekletter tegenaan, ongetwijfeld met de bedoeling het volk ‘op te warmen.’ Een erg vervelende en deprimerende ervaring kan ik je vertellen, ook omdat die fukker zowat een uur lang (!) doorging en ook nog eens bij wijze van stompzinnige gimmick permanent een theedoek voor zijn hoofd had hangen. Oproep aan alle popprogrammeurs van Nederland: doe svp nooit meer een dj in het voorprogramma, ik smeek het jullie!!

Gelukkig heeft De Likt weinig opbouwtijd nodig en al om 21.00 uur sharp springen de boys het podium op. Een soort van primeurtje hebben we meteen te pakken want het is hun allereerste optreden zonder John v. Beek (van de week in Annabel was hij er nog bij) en dat doet zich voelen. Een beetje rommelig verloopt het, het evenwicht is duidelijk zoek, evenals een goede geluidsbalans trouwens. Visueel weten Jordy en Giorgi Kuiper het wegvallen van hun bandmaatje ternauwernood op te vangen, er gaapt een raar, leeg en zwart gat achter hen. Maar hoera, al gauw herpakt de band zich. Het geluid wordt zuiverder en Jordy wordt beter verstaanbaar. En vergis je niet hè, hij is een begenadigd rapper met een strakke flow.

In de plaats van John v. Beek heeft De Likt nu twee extra rappers meegenomen, de heren Afronaut en Diggy Rast. Op schijnbaar willekeurige momenten stappen ze naar voren en doen een moppie mee. Van de twee is het Diggy Rast met zijn zware stem degene die de meeste raps doet, Afronaut, hij is meer een R&B-zanger, blijft meestentijds in de coulissen hangen terwijl hij op Ctrl-Alt-Delikt toch een flinke duit in het zakje doet. Kan er mee te maken dat hij geblesseerd is want hij hobbelt rond met een soort van wandelstok.

*Jordy Dijkshoorn, Diggy Rast, Giorgi Kuiper…*

Fans weten: als Jordy in da house is vervagen de grenzen tussen easy entertainment en wilde acrobatiek als sneeuw voor de zon. Want niet alleen lijkt hij verknocht aan crowdsurfen-terwijl-hij-gewoon-doorrapt, dit keer lijkt hij ongeveer halverwege de gig een lumineus idee in zijn kop geschoteld te krijgen. Dan verdwijnt hij even uit beeld om vervolgens vol in de schijnwerpers, hoog bovenin de tribune / achterin de zaal bedoel ik, weer op te duiken. Restanten van cocaïne zijn kennelijk in zijn lichaam achtergebleven want zonder aarzeling zet hij onvervaard een woeste stagedive in. Vanaf dat balkon springt hij…toch al gauw een meter of zes, zeven naar beneden schat ik. Dussss hop.. in de beduusde armen van het publiek. My God, wat een waaghalzerij, zoiets kan zo in het circus!

Nee, rustig met je handen in je zakken naar De Likt kijken en fijnzinnig hun teksten op je laten inwerken is er niet bij bij hun concerten. Het publiek wordt geen moment rust gegund. Als het niet Jordy is die om de haverklap langs komt surfen dan moeten we wel met zijn allen gaan zitten om vervolgens gezamenlijk weer op te springen, of moeten we een grote kring gaan vormen om op teken van Jordy gezamenlijk naar de middenstip te hopsen, of dienen we onze smartphones op de zaklantaarnfunctie te zetten en daarmee gaan zwaaien, of… Nee, bij De Likt is het publiek duidelijk geen toeschouwer maar onderdeel van het gebeuren. Keihard feesten is de missie en wie zo nodig achterover wil leunen kan dat maar beter thuis doen.

Terwijl ik dit optik zit ik thuis met enige weemoed terug te blikken, och, och… Het is de grote verdienste van De Likt geweest dat ze aantoonden hoe hartstikke cool klinkend onze mooie Nederlandse taal kan zijn, juist als met popteksten als vehikel. De bewijzen daarvoor zijn over drie albums uitgesmeerd, het nageslacht hoeft die er maar op na te slaan om er tot in de lengte der dagen van overtuigd te raken. En daarvoor moeten we Jordy eeuwig dankbaar zijn. Vandaar dat de ganse Zaag-redactie hem zijn hiatus van harte gunt. Door onze oogharen turend zien we hem al goedgeluimd een hengeltje uitwerpen daar in Delfshaven, terwijl hij zijn laatste voorraadje coke aan de vissen voert. De ongekroonde nachtburgemeester van Rotjedam doet knorrend een dutje, wiegend op het water van de Achterhaven. Zzz… knor knor… hij is gelukkig zo.