Stiekem in dB’s: Urban Dance Squad

Omdat een van onze redacteuren gistermorgen een geheime tip kreeg van een kuchende man met een gleufhoed, stonden wij gisteravond voor de vertrouwde zaaldeur van dB’s te wachten op een stempeltje. “Vanavond spelen DJ DNA en Rudeboy in dB’s met een nieuwe band oud Urban Dance Squad repertoire. Het is een ‘geheime’ try-out die later dit jaar naar de grote zalen en festivals gaat.” Zo luidde de tip. Genoeg reden dus om van de sofa te komen en weer eens zonder mondkap een zaaltje te betreden. Het was verrassend vertrouwd en spijt hadden we geen seconde.

Op voorhand hadden we natuurlijk wel wat twijfels. Het is niet altijd een goed idee om je oude helden weer op een podium te zien. Of eigenlijk twee ervan. Want van de goeie ouwe Urban Dance Squad (of Joe-Die-Es, zoals wij ze destijds steevast noemden) die wij eind jaren 80 en begin jaren 90 tientallen keren naar grote en kleine podia hadden gevolgd, stonden nu alleen nog Patrick Tilon a.k.a. Rudeboy en Arjen de Vreede a.k.a. DJ DNA in levende lijve voor ons. Op de affiches later dit jaar komt Rudeboy feat. DJ DNA plays Urban Dance Squad te staan. Hun oude makkers hadden, anders dan in 2006, blijkbaar geen trek in weer een reünie. Hun plaats werd ingenomen door een drietal spreekwoordelijke jonge honden (sorry jongens, namen ff vergeten), die kwa spelinzet, snaar- en ritmetreffendheid niet onderdeden voor het origineel. Tenminste, voor zover we ons dat nog konden herinneren. Want de laatste keer dat we deze band in actie zagen was in 1995 in de Statenhal te Den Haag, waar ze het voorprogramma van de Beastie Boys verzorgde. Wim Kok was toen net een jaar aan de macht met zijn paarse kabinet. DJ DNA was er toen trouwens al niet meer bij. Die verliet de band in 1993.

*Zo stond het al maanden op de agenda van dB’s. Wat een boefjes*

Rudeboy begon meteen het gejuich te temperen waarmee zijn opkomst gepaard ging. “We hopen dat we jullie niet gaan teleurstellen” zijn zijn eerste woorden. Al snel blijkt dat die bescheidenheid helemaal niet nodig is. Niet alleen klinkt de band alsof ze de hele coronaperiode in een oefenstudio heeft doorgebracht, het publiek blijkt er ook zin in te hebben. Ondanks de geheimheid van de bijeenkomst is de zaal lekker gevuld. De ene helft van het publiek bestaat uit vijftigers die dertig jaar geleden bij menig concert van UDS vooraan zullen hebben gestaan – en nu dus ook. De andere helft bestaat uit wat ik maar “jonge mensen” zal noemen. Een deel van hen kent de muziek van Rudeboy en DNA misschien van hun ouders. Een ander deel gewoon omdat ze smaak hebben.

Vanaf opener Good Grief is duidelijk dat deze incarnatie van UDS niet met zich laat sollen. De bassist en de gitarist laten de boel lekker agressief grommen. Dat nummer komt dan ook van de plaat waarop UDS geïnspireerd leek door Rage Against The Machine. De band nota bene die naar verluid opgericht werd nadat de leden bij een concert van UDS waren geweest. Droste effect!

Bij Mugshot blijken de drie nieuwe bandleden naast hardcorepartijen ook nog eens dikke funkriffs te kunnen spelen. Het drietal heeft die stijlen – de bestaansvoorwaarden voor iedere zgn. crossoverband – goed in de vingers en onder de knie. DNA (voor de gelegenheid gekleed in een t-shirt van FC Utrecht) zorgt (meestal) op de juiste momenten voor de juiste samples en scratches. Lange grijze lokken en een lichte embonpoint laten zien dat de jaren niet onopgemerkt aan hem voorbij gegaan zijn.

En Rudeboy is nog steeds Rudeboy. Precies tien jaar geleden zagen we hem op dezelfde plek optreden met The Phantom Four. Dat klonk toen als een tiet (m/v). Toch lijkt deze band hem beter te passen. Rudeboy (toch ook alweer een late vijftiger) is op het podium nog steeds de stuiterbal met adhd die hij dertig jaar geleden ook al was. En hij declameert alsof hij nog steeds wat te zeggen heeft. Wat natuurlijk ook zo is. Hij heeft er zelfs twee microfoons voor nodig.

Zijn boodschap zit niet alleen in de teksten. Hier en daar is ruimte voor maatschappijkritiek. Rudeboy draagt Alienated bijvoorbeeld op aan de inwoners van Ukraïne (alle beetjes helpen). Dat deed ons denken aan juni 1989, toen hij vanaf het podium zijn sympathie betuigde aan de demonstranten op het Plein van de Hemelse Vrede in Beijing (dat toen nog gewoon Peking heette). Verderop in de set is vrouwenmepper Jorik Scholten aan de beurt. Na een strakke uitvoering van Struggle For Jive blijft Rudeboy een tijdje “strangle, strangle, strangle Lil Kleine” zingen. Wij denken het, hij zingt het gewoon. Onze conclusie: Rudeboy loopt misschien al zo’n 35 jaar op podia rond, hij heeft nog steeds wat te zeggen.

Een kijkje naar de setlist laat zien dat het vijftal zich er niet met de greatest hits vanaf maakt. Van de twintig nummers die ze gisteren speelden kunnen we er twee handen vol als deep cuts bestempelen. Struggle For Jive stond bijvoorbeeld niet eens op de Europese versie van Mental Floss For The Globe. Daar moest je de Amerikaanse import voor kopen. En alle vier de platen komen aan bod! Bij de fans gingen het er gisteravond allemaal in als jenever in een ouderling. Dit gaat heel wat feestjes veroorzaken op festivals en in grote zalen. Voor de AB in Brussel (mei) zijn al kaartjes te koop. Ik zou het doen.