Temples voor laatste keer in kleine zaal

Over een week of vier komt Volcano uit, de tweede plaat van Temples. Om de nieuwe liedjes alvast uit te proberen boekte de band een kort toertje langs wat kleine zaaltjes op het Europese vasteland. Vrijdag was Ekko aan de beurt.

Temples speelden op een editie van [PIAS] Nites, een soort minifestivalletje georganiseerd door het gelijknamige platenlabel (waarvan ik dacht dat het allang niet meer bestond). Het resultaat zal “eclectisch” bedoeld zijn, maar was een beetje een samengeraapt zootje. Het eerste voorprogramma hadden we maar overgeslagen omdat het op Spotify net iets teveel klonk als zo’n dertien in een dozijn zgn. serious talent band van 3FM. Tweede voorprogramma Témé Tan was daarentegen erg amusant. Gewapend met DIY electronica speelde Tanguy Haesevoets iets wat leek op een afro-variantie op wat mede-Brusselaar Stromae zo goed kan. Meisjes sloegen aan het dansen. Dat is een goed teken hoor.

Maar Temples dus. Het goede nieuws is: de band heeft voor de tweede plaat geen radicale koersverandering gekozen. De drie nieuwe nummers die ze speelden passen naadloos in het bestaande oeuvre. Temples maakt nog steeds een psychedelische (soms zelfs barokke) versie van nummers die van T. Rex konden zijn. Die vergelijking maak ik zonder terughoudendheid, want zanger Edward Bagshaw doet er alles aan om op Marc Bolan te lijken (graatmager, krullenbos, glittermake-up) en als Marc Bolan te klinken (hij heeft zelfs een speciaal “T. Rex” effectpedaal). Slaggitarist Adam Thomas Smith doet gezellig mee. Hij speelt op net zo’n een vintage Flying V als Marc deed.

Zoek de verschillen

Temples doet dus niet geheimzinnig over zijn inspiratiebronnen. Gelukkig brengen ze genoeg van zichzelf mee om geen “retroband” te zijn. Het nieuwe werk verraadt een ambitie om met de nieuwe plaat een nog groter publiek te bereiken. Tame Impala achterna, zeg maar. De nieuwe nummers die we te horen kregen zijn nog beter geschikt dan de oude om hardop mee te zingen in de grotere popzalen of, zoals goed gebruik is in de UK, van voetbaltribunes. De oude nummers klinken door veelvuldige uitvoering nog meer als een klok. Deze band is beter op elkaar ingespeeld dan de raderen van een Zwitsers uurwerk. De enige aanmerking die ik van een stel oudere punks opving is dat de band soms wat veel ruimte neemt voor langdradige solo’s. Andere bezoekers stelden dat overigens wel op prijs. Een aantal meegereisde Britten begon tijdens het concert zelfs doodleuk in de zaal stickies te blowen om de sferen nog wat te verhogen.

Bagshaw was trouwens niet zo heel tevreden over ons. Hij deed zijn best om publieksparticipatie uit te lokken, maar dat kwam niet zo erg op gang. Daarvoor kregen we zelfs een beetje op onze kop van hem. Zelf vond ik dat hij niets te klagen had. De eerste rijen van zijn publiek bestond uit jonge dames die met rode koontjes alle teksten mee stonden te zingen. Ook die van de nieuwe liedjes. En toen de zaal leegliep zag elke bezoeker er overduidelijk omvergespeeld uit. Wij voorspellen daarom: de volgende keer dat Temples in Utrecht spelen is het in een grotere zaal. Uiteraard zijn wij er dan ook weer bij.