The New Eves, MadMadMad en Big Special zijn de killer-acts van Left of the Dial
Met bijdragen van D. Bramster en D. Snoeyschaer + van diverse fotomakers
Left of The Dial, editie 2023. Wat ooit in 2018 begon als een underground-garagerock festival is uitgegroeid tot een genrebreed showcase-gebeuren dat ESNS in Groningen strak op de hielen zit. De overkill aan bands wordt met elke editie groter. Dit jaar misschien wel 150 stuks, te zien in een veelheid aan locaties, misschien wel zo’n 35 stuks. Aan het arme publiek de taak om van dit mega-aanbod chocola te maken Natuurlijk kun je op de bonnefooi wat bands gaan uitchecken en er verder een gezellige dag van maken, de meeste bezoekers doen dat ook zo. Maar hier ten kantore hebben we de handschoen opgepakt en deden we aan gedegen vooronderzoek, al kwam er zowat geen end aan al dat preppen. Maar de krenten uit de pap vissen, dat is onze missie! Alles voor de schone kunsten!
De rij is lang voor Arminius, alwaar Rotterdams trots TRAMHAUS de officieuze afkik verzorgt. Ondanks het vroege tijdstip van donderdag om 19u staat de Arminiuskerk volgepropt met regelrechte fans en gaat de band vol op het orgel. In die gewijde omgeving is het fijn om het subtiele groepsgeluid nog eens goed tot je door te laten dringen. Wederom blijkt dat Tramhaus niet alleen een heerlijk op elkaar ingespeeld ensemble is maar ook dat de nummers haarfijn in elkaar steken. En dat nog los van de charmante presentatie en de aanstekelijke zang-strapatsen van zanger Lucas. Minpuntje is wel dat de band elk optreden weer hetzelfde repertoirtje lijkt af te draaien. Maar dan speekt sint Lucas toch de verlossende woorden uit: de langverwachte langspeler komt eraan en is al opgenomen! Ze spelen er zelfs een nieuw nummer van, ‘Once Again’ heet het ofzo.
Middelmaat is er ook te zien op LOTD, en dat kan ook bijna niet anders bij een dergelijke extravaganza. Je weet wel, het soort bands dat bij het voorbeluisteren lekker in de oren klinkt, maar op het podium geen pepernoot raakt. Over dat soort bands gaan we het hier maar niet hebben want dan haken onze lezers af. Gauw door dus naar nog meer hoogtepunten.
De heren en dame van PLATTENBAU zijn goed op dreef in Club Centraal. Deze Berlijnse Kinder vom Bahnhof Zoo lijken zo weggelopen uit ‘Chistiane F.’ Plattenbau maak muziek die duidelijk teruggrijpt naar de inspiratie die Berlijn bood in die koude oorlogsjaren. De zang lijkt door een soort Iggy-Popfilter te gaan, waardoor de tengere zanger een veel lager stembereik krijgt dan je op grond van zijn fysiek zou vermoeden. Verder speelt de band een soort jams die je van Joy Division verwacht na een avondje stevig doorzakken in de pub. Dit is echter natuurlijk allemaal slechts Kammerspiel want als zij na afloop inpakken en hun instrumenten door de zaal naar het busje slepen blijken de coole woestelingen van daarnet juist keurige en alleraardigste jongelui. De bassiste heeft zelfs een cookiemonster-sticker op haar gitaarkoffer geplakt zitten.
Het lukt Left Of The Dial altijd maar weer om leuke speellocaties te vinden. Zo kun je op drie plekken de kerkbanken in om van muziek te genieten. En ook dit jaar levert het Schiekadeblok (pal naast Rotterdam Centraal gelegen) meerdere locaties. Perron Small en Perron Large en Roodkapje deden al mee, maar technoclubs Sahara en Poing zijn nieuwe aanvullingen, evenals salsaclub Salsability. Voor al deze plekken dreigt nu de sloophamer (projectontwikkelaars wrijven zich ondertussen in de handen), wat verdomd jammer is. Zeker met deze kletsnatte editie van LOTD enorm handig in elkaars nabijheid gelegen!
De lage, zwart geverfde betonkelder van nieuwe lokatie Sahara (in het dagelijkse leven een Arabisch aandoende nachtclub) sluit perfect aan bij de muziek van MADMADMAD. Dit Britse trio (waarvan eentje met een giga-afro) trapt af met Can-achtinge grooves inclusief allerhande elektronica, een heel batterij aan percussie inclusief een funky koebel…. Aphex Twins also comes to mind. Het trio smijt met energie en dat slaat meteen over op de zaal, voetjes gaan al rap van de vloer. Ondertussen laat de band nummers onafgebroken in elkaar vervloeien, alsof het een DJ-set is. Er is geen zang, er is geen tekst, maar… missen doe je dat voor geen meter. Oren kom je wel tekort!
Misschien wel dè klapper van het festival is THE NEW EVES. Een wat enigmatisch maar uiteindelijk volstrekt uniek combo, deze vier Engelse meiden. Gehuld in spookachtige witte jurkjes lijken ze zo weggelopen uit ‘The Virgin Suicides.’ Nou ja, behalve de bassiste dan, die… ach laat ook maar. Een krassende viool, een grommende cello, een tamboerijn, prachtige driestemmige samenzang, een dwarsfluit…. The Raincoats meet The Shaggs meet Lankum? Punkig eigenwijs zijn ze ook, waarmee ze maar weer eens bewijzen dat muzikale beperkingen goeie ideeën geenszins in de weg hoeven te zitten. Neen, hier gaan we nog veel van horen, Wel jammer dat ze nog geen platen uit hebben, maar dat is slechts een kwestie van tijd. De wensgedachten gaan hierbij onwillekeurig uit naar The Slits, die met behulp van een geweldige producer (Dennis Bovell) en een dito drummer (Budgie) ook ooit een wereldplaat wisten uit te poepen.
In Rotown pikken we THE TUBS nog even mee. In vergelijking met hun twee Amsterdamse concerten van begin dit jaar constateren we dat het kwartet tot een trio is gekrompen. Qua looks komen ze nu wat eigentijdser voor de dag en hun nieuwe drummer-met-blond-bloempotkapsel lijkt zo weggelopen uit ‘Dumb and Dumber,’ ook vanwege de melige lolbroekerij waar hij zich schuldig aan maakt. Maar nog steeds een klasse-band!
Ook een knaller: BIG SPECIAL, twee woest uitziende en zwaar getatoeëerde spierbonken uit Birmingham. De ene is een powerdrummer, de andere gezegend met een goddelijke bulderstem. Dat ze agressief en masculien overkomen en angst inboezemen weten ze zelf ook wel, vandaar dat ze na elk nummer even de tijd nemen om wat grappige grapjes over het publiek uit te strooien. Die gaan vervolgens bevrijd lachen waardoor ze toch vriendjes blijven. Komend weekend staan ze op London Calling, gaat dat zien!
Een raadselachtig aspect van LOTD is het fenomeen van de goed presterende eenmansbands. Komt het door corona en hebben artiesten ontdekt dat het wel zo lekker is in hun eentje? Of is het teveel gedoe om zoveel zooi mee te slepen in een busje? Of is het een boekhoudkundige afweging? In ieder geval: elke dag treden er wel eenmansbands op die stuk voor stuk op geheel eigen wijze indruk maken. Neem PINK EYE CLUB die zowel vroeg in de middag (V2) als laat op de avond (Worm) de lichamen in beweging krijgt met een verzameling bangers waar Natte Visstick en Gladde Paling jaloers op zouden zijn (ken je die niet: vraag het aan je (klein)kinderen of aan je jongste nichtje). Maar dan met teksten voor volwassenen, over hoe kut je baan is en dat het zo tegenvalt als die gast die best tof lijkt toch op types als Thierry Baudet blijkt te stemmen. Door op sokken en met ontblote bierbuik op te treden breekt deze Brixton-boy (Haydn Davies heet hij in het echt) zo een lans voor alle mannen van boven de veertig en die mogen ook wel eens in het zonnetje staan.
Een goeie double bill zou hij kunnen vormen met de riant bedruipsnorde ZIYAD AL-SAMMAN. Deze in Jordanië geboren Londenaar schotelt ons een dosis Habibi-disco voor die erin gaat als zelfgemaakte hummus in een GroenLinksstemmer. Met een reeks gay-disco feeststampers zet deze doldwaze en dolenthousiaste mafkees Club Centraal van voor tot achter in beweging. Als Groot-Brittannië slim is, sturen ze deze geweldenaar volgend jaar naar het songfestival in Malmö. Zul je net zien, douze points en de publieksstem heeft hij geheid ook in de pocket. Zo gaat het ook in Rotjedam: armen in de lucht en teksten die spontaan meegezongen worden. Het is feest in da club, iedereen houdt van elkaar.
Ook indiediva VANITY FAIRY staat helemaal in heur eentje op het podium. Ook deze dame is niet met een band, maar met een geluidsband naar Rotterdam gekomen. Gekleed in een enkellange glitterjurk brengt ze louter discoknallers. En waar we vooraf een soort Moloko-achtig geluid verwachtten, blijkt een vergelijking met Donna Summer meer op zijn plek. Maar dan wel een Donna Summer met een smakelijk Londens accent en een vleug droge humor. Haar praatjes tussen de liedjes door zijn minstens zo leuk als die liedjes zelf, maar dat moet je haar maar niet vertellen.
Dan J MAHON, een Australiër die in Berlijn woont. Hij staat vergezeld van alleen zijn Ian-Curtisgitaar op het podium. Zijn set schuurt aan alle kanten. Hij lijkt het niet echt naar zijn zin te hebben in de kelder van Baanhof. Het publiek kijkt nogal ongeïnteresseerd, dat kan er ook mee te maken hebben. Maar het zorgt wel voor een wat verbeten set, waarbij Mahon muzikaal en verbaal af en toe uit de bocht vliegt. De nummers lijken in orde, maar toch schuurt er iets bij deze meneer. Intrigerend..
CARRIEGOSS is een jonge française die in haar jeugd per ongeluk in een ketel met 80s darkwave is gevallen. In haar eentje achter een mengpaneel weet ze de boel in beweging te brengen. Fifty-somethings herkennen deze muziek uit hun jeugd, zeker als Gwladys Orbs (geen tikfout, zo heet het kreng echt) stukjes Axel F en Blue Monday in haar nummers verweeft, oh lala… Briljante zet van de organisatie om voorzichtigjes dance in het programma te introduceren!
Oh ja, en dan is daar ook nog SOPHIE JAMIESON die op haar gitaar staat te tokkelen in de wierookdampen van de Paradijskerk. De stilte van de kerk is perfect voor een intiem, intens en kwetsbaar optreden. Publiek houdt de adem in. Er is een liedje over alcohol (lost je problemen niet op), maar ook een over nieuwe liefde die als een spiegel kan werken (lost je problemen wel op). Tussendoor zijn er ook vrolijke noten. Een anekdote over een vorig bezoek aan Nederland en een verkeerd gevallen spacecake. Sophie weet haar publiek in het hart te raken, waarmee een hemelse, gezamenlijke ervaring welhaast verzekerd is.
Comments
Related Posts
Steve Gunn en Brigid Mae Power in dB’s, 21-04-2024 →
En Attendant Ana in Toekomstmuziek, 9 april 2024 →
Energie met vraagtekens bij Beige Banquet →
