Drie Burger-bands: parels voor de zwijnen
Dat verdomde facebook ook! Eén van de kwalijkste bijverschijnselen ervan –en zelfs mijn beste maten maken zich eraan schuldig- wordt gevormd door het almaar uitdijende leger van de ‘geïnteresseerd-in-een-evenement’-knopdrukkers. Zonder enige verplichting om dat evenement daadwerkelijk te bezoeken drukken zij zich suf op dat ene vrijblijvende kutknopje dat in werkelijkheid niets meer is dan een stompzinnige zelfprofileringsgenerator. Immers, voor je vriendjes maak je zichtbaar over welk een goede smaak je wel niet beschikt, terwijl het voor jezelf natuurlijk zonneklaar is dat je op het moment van het evenement lekker lui voor de buis blijft hangen en dat tientje voor de entree mooi in je zak houdt. Tel uit je winst. Ikzelf echter hou me er verre van. Ik vind, je gaat WEL of NIET naar een evenement, punt uit! Alles daartussenin is voor mietjes! Mij zul je die kkknop dan ook NOOIT zien indrukken.
Waarom begin ik daarover? Gisteren in dB’s was het weer eens raak. Zowat 50 ‘geïnteresseerden’ kondigden zich aan, waarvan er hooguit een enkeling leek te komen opdraven. Stonden we daar met een man of 23 de eer van Utrecht Rock City hoog te houden. Ten overstaan van drie dolenthousiaste Amerikaanse bands welteverstaan, die geen bal van snapten van zoveel apathie. Klote van de bok zoiets, de Domstad onwaardig.
Maar genoeg daarover! De drie bands in kwestie heten Apache, Flinck en Big Tits. Ze brengen hun platen uit op het extreem actieve en momenteel (vooral in de USA) erg succesvolle Burger Records. Een avondje Burger betekent een wilde rit in een opgevoerde Californische hotrod, vol ‘trashy punk with a bubble gum streak’. Burger Records wordt geleid door twee leipe mafkezen en ondanks het feit dat ik een intellectueel ben snap ik maar niet waar die twee toch de middelen vandaan halen om dat allemaal logistiek en financieel voor mekaar te krijgen! Zo is Burger bijna in zijn eentje verantwoordelijk voor de huidige cassette-revival en bijna elke dag is er wel een release. Tot nu toe meer dan 500 releases van meer dan 350 acts, las ik ergens.
Is Burger soms quasi-indie en zit er soms een grote professionele partij achter? Nou, online kan ik daar geen enkel bewijs voor vinden. Uit alles blijkt dat het label heel gewoon teert op een enorme geestdrift, en dan niet alleen van die twee grondleggers maar ook van een hele legertje eromheen hangende ‘vrijwilligers.’ Wow zeg, dat zoiets kan… Wel begrijp ik dat een van de opperhoofden ooit vier ton in US dollars van zijn baas meekreeg toen hij kapte met zijn vorige baan. Dat zal het succes voor een deel verklaren, vermoed ik…
Kortom, geen kwaad woord over Burger Records, dit is onvervalste DIY! Al blijkt op het podium enige ontnuchtering bij deze ‘3 in a package-tour’ wel op zijn plaats. De drie bands blijken namelijk steeds dezelfde gitaar-bas-drums-bezetting te hebben, alleen de zanger verschilt per band! Dat geweldenaar Matthew Melton van Warm Soda mee zou spelen (zoals hier en daar gesuggereerd) blijkt niet op waarheid te berusten, hij is in geen velden of wegen te bekennen.
Om met BIG TITS te beginnen, zoals bekend houden intellectuelen alleen van kleine borsten en dus heb ik aanvankelijk nogal moeite met die bandnaam. Toch zet ik me daar, intellectueel behendig als ik ben, snel overheen. Zanger Joey Genovese huppelt gedurende het hele optreden voor het podium, eigenlijk is hij meer aan het keten dan aan het zingen. Wel brengt hij de boel lekker op gang , bijvoorbeeld als een lokale rock ‘n’roll girl zich heel kordaat de band in weet te lullen, rap plaatsneemt achter de drumkit en niet onverdienstelijk een moppie meespeelt. Maar al met al is de sleaze-rock van deze band wat doorsnee, vind ik. Maar ach… zoals de bandnaam al suggereert hoef je bij hen ook niet aan te komen voor verfijnde nuances. Neen, dit is de lach-of-ik-schiet-show, dit is Radio Veronica, dit is ‘The Hangover,’ dit is ‘Flodder in Amerika,’ dit zijn tieten en ontploffingen. Bam!
‘Bustin’ Out’ heet de debuut-LP van Big Tits heel toepasselijk. Op Burger Records natuurlijk.
APACHE hebben we al een paar keer eerder in NL gezien. Prettig beukende glamrock met geheide stampers als ‘Motocycle Madness’ en ‘Crystal Clear.’ Hun bolle bassist Carlos (die dus ook de andere twee bands begeleidt) maakt opnieuw vette indruk. Me dunkt, dit lijkt wel de mannelijke equivalent van Jacki van de aloude Speedtwins, als je die naam je nog wat zegt. Als ‘over the top rock ‘n’ roll mongolen’ kondigde dB’s dit zootje aan, en ik als intellectueel snap heel goed wat daarmee bedoeld wordt. Apache is als een oude vriend: leuk om ‘m weer eens terug te zien maar je bent ook snel weer uitgeluld.
Apache, met bolle Carlos (rechts) en Andy Slick! als gitarist (links)
Verrassing van de avond blijkt Slick! te zijn, de band van Apache-gitarist Andy Slick betreedt als eerste het podium. Met veel verve werpt het trio zich op zijn set. Andy lijkt zo weggelopen uit de powerpop-scene van 1976, nog helemaal uit de tijd dat het afknippen van lang haar gold als een revolutionaire daad. Zijn poprock is zo fris als een parelhoentje en zo puntig als een gegrilde teckel. Een beetje zoals Warm Soda eigenlijk, inclusief die gouden ‘pop-edge.’
Slick!
Om kort te gaan, leuke avond wel maar niet besteed aan Uutje. Nota bene een stad met 65.000 naar vertier snakkende studenten en 85.000 zich te pletter vervelende Leidsche Rijners. Maar ze mogen zich gelukkig prijzen, een eerlijke herkansing voor al deze 150.000 sufkonten volgt al op 1 september als Nobunny, ook met Burger-connecties, het dB’s podium betreedt. Een eenmalig, uniek NL-optreden wordt dat. Of om in fb-termen te spreken: jij ‘gaat’ naar dat evenement!
Comments
Related Posts
Energie met vraagtekens bij Beige Banquet →
Weet Mandy, Indiana de hooggespannen verwachtingen wel waar te maken? →
‘Alternatieve indie’-avond in TiVre is voor 66,6% goed →
