Nare band maakt toch een goede plaat
De prijs voor de slechtste albumtitel van 2013 gaat met vlag en wimpel naar The Ministry. Met From Beer To Eternity laat de band van geboren Cubaan Al Jourgensen zelfs The Devil Put Dinosaurs Here van Alice In Chains ver achter zich. Nu heeft The Ministry natuurlijk nooit echt uitgeblonken in subtiele albumtitels. Na titels als The Mind Is A Terrible Thing To Taste, Filth Pig of The Land Of Rape And Honey is er natuurlijk weinig ruimte meer voor subtiliteit.
Ook muzikaal is het van dik hout zaagt men planken bij The Ministry. Daar vertel ik je niks nieuws mee. Niet dat ik met veel aandacht naar die laatste plaat van The Ministry heb geluisterd, hoor. In tegendeel: sinds Psalm 69: The Way To Succeed And The Wy To Suck Eggs uit 1992 (officieel schijnt die plaat trouwens ΚΕΦΑΛΗΞΘ te heten – ja Grieks hè) ben ik afgehaakt. Dat is meteen de enige lawaaiplaat die ik ken van de band.
In 1992 stond de stand van mijn hormonen schijnbaar precies in lijn met de planeten van The Ministry. Op genoemde plaat staat dat geinige nummertje over een hot rod met Gibby Haynes van The Butthole Surfers als gastzangert en Just One Fix klonk destijds heul stoer op de dansvloer. Al Jourgensen kende ik gek genoeg niet eens van The Ministry, maar van The Revolting Cocks wier Beers, Steers & Queers (met een wrede cover van Olivia Newton-Johns (Let’s Get) Physical) ik twee jaar daarvoor helemaal de bom vond. Met dank aan Crapuul de Lux. Maar het trucje van misplaats machismo in combinatie met lege slogans verveelde mij toch al snel, zodat ik sinds het begin van de jaren 90 `met een grote boog om die industrial teringherrie heen loop. De aantrekkingskracht die Nine Inch Nails schijnt te hebben heb ik dus nooit begrepen, om maar te zwijgen van Marilyn Manson.
Al zegt het met bloemen
Je kunt je dus mijn verbazing voorstellen toen ik een jaar of twee geleden tot de ontdekking kwam dat The Ministry toch één plaat gemaakt heeft die zowaar heel erg goed is. Het feit dat Al Jourgenson zich er voor schaamt en – naar eigen zeggen – de masterbanden ervan heeft vernietigd, onderstreept de kwaliteit alleen maar. Ik heb het natuurlijk over het vriendelijk getitelde verloren meesterwerk With Sympathy uit 1983.
Holy Ghost! en miss Whang doen The Ministry
De New Yorkse band Holy Ghost! zette me op het spoor van deze plaat. In 2011 brachten zij samen met The Juan Maclean het nummer I Wanted To Tell Her uit. Dat nummer klonk te gek en ik was dus erg verrast toen ik ergens las dat het een cover van The Ministry was. Eerst dacht ik nog dat er dan vast nog een andere band was geweest die zo heette, maar nee, het was van The Ministry van Al, die zich toen nog Alain noemde. En het nummer stond dus op With Sympathy.
Alain zonder stickers en ijzer in zijn gezicht
Bij het beluisteren van With Sympathy viel mij niet alleen de afwezigheid van grafgitaren en mitrailleurdrums op, maar ook dat de band een andere zanger leek te hebben. Daar bleek ik het dus lelijk mis te hebben. Het is wel degelijk Al die we horen zingen. Zijn zang op deze plaat is de belangrijkste reden van zijn schaamte ervoor. De platenbazen van Arista, zo beweert Al, hadden hem er namelijk van overtuigd dat de plaat stukken beter zou verkopen als hij zijn stem wat zou verdraaien en met een Brits accent probeerde te zingen. Begin jaren tachtig kwam de beste synthpop immers uit Groot-Brittannië, dus hoe Britser het geluid, hoe groter de verkoop, was de gedachte. Geen speld tussen te krijgen natuurlijk.
Toch klopt dit verhaal niet helemaal. Twee jaar voor With Sympathy bracht Alain namelijk de EP Cold Life uit. Op een heel ander label en met heel andere producers. Op de nummers van dat plaatje klinkt zijn zang zo mogelijk nog Britse dan op With Sympathy. Al lijkt zelfs zijn best te doen om precies te klinken als Spandau Ballet op hun debuutplaat. Mythe doorgeprikt dus.
Dus zo ziet een door platenlabel en producers misleide muzikant eruit. Kijk eens met hoeveel tegenzin hij voor deze uitzinnige meute staat!
Naast I Wanted To Tell Her staan er nog een aantal briljantjes op With Sympathy. Work For Love, bijvoorbeeld, dat nog een flinke clubhit werd in de Verenigde Staten en Europa, maar ook Revenge is een uitschieter. Al met al is gewoon een heel erg lekker funkie synthpopplaatje, dat prima past tussen je plaatjes van Depeche Mode, New Order, The Cure en Siouxie & The Banshees.
Een ander gaat er met Al’s meisje vandoor. Het schijnt op ware feiten gebaseerd te zijn. Moet je je haren ook maar kammen, viezerik!
With Sympathy is al sinds jaar en dag niet meer te koop. Het verscheen destijds op vinyl en cassette en werd midden jaren negentig zeer tegen de zin van Al in beperkte oplage op ceedee uitgebracht. Het is trouwens wel grappig dat Al zijn eerste plaat zo verafschuwt. Getuige allerlei blogs en fora blijken zijn fans, maar ook de neutrale liefhebber van fijne muziek, zijn eerste plaat namelijk massaal te omarmen. Naar de reden van Al’s antipathie kunnen wij alleen maar gissen. Waarschijnlijk past een plaat waarop hij als een watje staat te zingen gewoon niet zo bij het bad boy image dat Alain al jarenlang tot vervelens toe cultiveert. Laatst heeft hij er zelfs een boekje over geschreven, dat flink doorspekt schijnt te zijn met rock+roll-clichés. Ik heb het nog niet gelezen, maar voorspel alvast dat er weinig mooie woorden over With Sympathy in zullen staan. Ten onrechte dus.
Comments
Related Posts
Energie met vraagtekens bij Beige Banquet →
Weet Mandy, Indiana de hooggespannen verwachtingen wel waar te maken? →
‘Alternatieve indie’-avond in TiVre is voor 66,6% goed →
